Mojżesz na Górze Synaj – Dziesięć Przykazań

Góra Synaj jest rzeczywistym szczytem górskim wznoszącym się na terenie dzisiejszego Egiptu, w południowej części półwyspu Synaj. W historii chrześcijaństwa odegrała ona rolę szczególną, stając się miejscem przekazania narodowi wybranemu Bożych Praw. Mojżesz przyprowadził pod nią Izraelitów wywiedzionych kilka miesięcy wcześniej z niewoli egipskiej, pod którą plemię żyło od przeszło trzystu lat.

W chwili dotarcia na puszczę synajską Izraelici wyraźnie odczuwali już trudy podróży i coraz głośniej szemrali przeciwko prorokowi z powodu niedoli i niepewnego losu, na jaki skazywała ich wędrówka. Bóg polecił wtedy Mojżeszowi udanie się na Górę Synaj, gdzie zapowiedział swoje zstąpienie pod postacią obłoku tak, by cały lud mógł usłyszeć przekazywane mu Prawo. Owo niecodzienne spotkanie miały poprzedzić przygotowania całego obozu, właściwe dla dni świątecznych. Bóg przykazał też, aby żaden z Izraelitów poza Mojżeszem nie zbliżał się do góry w czasie kazania, bowiem nawet samo jej dotknięcie miało grozić śmiercią.

Trzeciego dnia, zgodnie z ustaleniami, Mojżesz przyprowadził swój lud pod Synaj poruszany nieustannymi wstrząsami i okryty dymem pochodzącym z ognistego słupa, pod postacią którego zstąpił Bóg. Prorok wszedł wtedy na szczyt i tu zostało mu przekazane Prawo w postaci dziesięciu przykazań. Izraelici zaś, stojąc u podnóża góry, widzieli ognisty obłok, nie słyszeli jednak słów Boga, te były bowiem przeznaczone jedynie dla mędrca, który miał wyjaśnić je swemu ludowi.

Bóg dał Mojżeszowi wskazówki w kwestii czasu i formy odprawiania nabożeństw ku Jego czci, przykazując bezwzględny odpoczynek siódmego dnia tygodnia, będący pamiątką tego, na jaki pozwolił sobie Stworzyciel po uformowaniu świata i zamieszkujących go istot. Precyzyjnie opisano prawa dotyczące postępowania wobec niewolników, surowo zakazujące przemocy - pod groźbą śmierci, jak i opisujące kary za wyrządzenie uszczerbku na zdrowiu i życiu innym. Podobnie sformułowano również szczegółowe wytyczne w kwestii przestrzegania pozostałych przykazań.

Po zejściu z góry, Mojżesz przekazał swemu ludowi powierzone mu Prawo, zaś następnego dnia wybudował ołtarz u stóp zbocza, wsparty na dwunastu słupach symbolizujących pokolenia ludu izraelskiego. Tu odprawiono ofiary z baranków, których krwią prorok pokropił swój lud na znak przymierza, jakie Bóg zawarł z Izraelem. Później Mojżesz powrócił na górę i pozostał na szczycie przez czterdzieści dni i czterdzieści nocy, wysłuchując wskazań Boga w kwestii konstrukcji namiotu zgromadzenia, ołtarza i ubłagalni, jak również formy składania Mu ofiar. Funkcję kapłana wyznaczono bratu Mojżesza – Aaronowi – oraz jego potomkom, zaś w finale swego pobytu na Górze Synaj prorok otrzymał dwie kamienne tablice z wyrytymi na nich palcem Bożym przykazaniami.

Powróciwszy do obozu swych braci, Mojżesz zastał ich bawiących się i składających ofiary złotemu cielcowi, którego na ich prośbę uformował Aaron. W wielkim gniewie prorok rozbił przyniesione ze szczytu kamienne tablice i zapowiedział karę, jaką Bóg natychmiast zesłał na nieposłuszny lud. Mojżesz udał się później ponownie na Synaj, by przebłagać Boga za grzechy swego ludu, ten zaś nakazał mu wyciosanie nowych tablic i wyrycie na nich przykazań, nad czym biblijny bohater pracował przez kolejne czterdzieści dni i nocy. Po zejściu z góry polecił Izraelitom zbudowanie świątyni wedle wskazań Boga i na ołtarzu skrywającym tablice z dziesięciorgiem przykazań zaczęto odprawiać nabożeństwa ku Jego chwale, których pamiątką są obrzędy kultywowane po dziś dzień w czasie mszy świętej.