Frances Burnett „Tajemniczy ogród” - recenzja książki

„Tajemniczy ogród” to powieść autorstwa Frances Burnett. Jest to historia małej dziewczynki imieniem Mary Lennox, która wychowywała się w Indiach. Jako dziecko, z nakazu matki, izolowana była od rodziców, a po ich śmierci została wysłana do domu swojego wuja – Archibalda Cravena w Anglii. Tam powoli zaznajamia się z mieszkańcami posesji i odkrywa mroczne sekrety, które skrywają mury posiadłości. Na miejscu złośliwa Mary poznaje chłopca, który nie wychodzi z domu – Colina oraz włóczykija Dicka. Cała trójka szybko się ze sobą zaprzyjaźnia. Sekretny ogród, do którego przypadkowo znajdują klucz, staje się ich wspólnym sekretem. Tak zaczyna się największa przygoda w życiu całej trójki.

Książka Burnett jest niezwykłą opowieścią o przyjaźni, o potrzebie zmiany. Osią centralną całej opowieści jest tajemniczy ogród, skarbiec przeszłości i wspomnień o żonie Archibalda Cravena. Ogród pieczętuje tę przeszłość. Dzieci postanawiają przywrócić do życia zamknięty od lat obiekt. Dzięki temu zajęciu zbliżają się do siebie, a Colin odzyskuje władzę nogach i ochotę do życia. Praca i poświęcenie dla ogrodu każdego z nich zmienia w inny sposób, zmienia na lepsze. 

Mary, kiedy przyjechała do posesji Craven była dzieckiem psotliwym, złośliwym, niesfornym i w ogóle nienauczonym posłuszeństwa. Nie chciała nikogo słuchać, nie potrafiła nawet zawiązać sobie butów, bo wszystko to do tej pory robiła za nią jej osobista służąca. Mary z początku nie potrafi przyzwyczaić się do warunków panujących w angielskiej posesji. Do momentu, w którym poznaje syna właściciela posesji – Colina. To młody chłopiec, który całe dnie spędza w łóżku. Od dzieciństwa choruje, a jego ojciec wydaje się nim w ogóle nie interesować…

Mary wyciąga wiecznego malkontenta z łóżka i pokazuje mu tajemniczy ogród. Jest to miejsce niezwykłe. Dzięki pielęgnacji trójki bohaterów, ogród rozkwita, a sam fakt, że wszystko pozostaje w ukryciu, sprawia że dzieci stają się sobie bliższe. „Tajemniczy ogród” to opowieść o budzeniu się do życia wszystkiego – nie tylko kwiatów, ale i ludzi, którzy mają z nim styczność. Natura staje się dla dzieci ucieczką od szarego życia w posesji, odskocznią od wszystkich problemów i utrapień. Colin zapomina o tym, że był chory, Mary o tym, że była złośliwa.

Z kart książki przebija ciepło, kolor i energia słoneczna. To przykład na to, że można napisać dobrą książkę, nie pisząc o śmierci, tragedii, smutku, czy tęsknocie. Ten ogród to świat, który dzieci same sobie wykreowały, to świat dziecięcych marzeń, radości, śmiechu i nadziei. Nie ma tutaj żadnego dorosłego i nic nie zakłóca spokoju tej swoistej dziecięcej Arkadii.

Tajemniczy ogród staje się miejscem i świadkiem wielu wydarzeń. Tutaj Colin, Mary i Dick zaprzyjaźniają się ze sobą, tutaj ojciec (Archibald Craven)  Colina dostaje od niego wybaczenie. Odnowienie ogrodu jest symboliczne – przeszłość odchodzi na zawsze. Ogród zakwita dla przyszłości. Bohaterowie powieści to postacie wnoszące dużo ciepła i uśmiechu do świata czytelnika. Książkę czyta się łatwo. Fabuła nie jest zbyt skomplikowana, a sam autor pokusza się o filozoficzne wstawki, które są swego rodzaju komentarzem odautorskim na temat tego, co się dzieje w trakcie akcji. Autor tłumaczy na przykład, dlaczego Mary nauczyła się wreszcie sznurować buty samodzielnie, dlaczego Colin przestał narzekać, że świat jest zły.

Myślę że w tej książce każdy z nas znajdzie coś dla siebie – dziecięce marzenia i zabawę, spełnione sny. Czymże jest ten sekretny ogród, jak nie kryjówką, które jako dzieci konstruowaliśmy przed rodzicami? Dla bohaterów książki to miejsce wyłącznie należące do nich, dziecinne miejsce zabaw z przyjaciółmi.