Opowiadanie z dialogiem

Pewnego dnia idąc do szkoły, zobaczyłam moją koleżankę Monikę. Było wtedy bardzo ciepło, świeciło słońce, a na łące w pobliżu mojego domu kwitło mnóstwo drobnych kwiatków. Szłyśmy razem, ponieważ obie miałyśmy o tej samej godzinie lekcje. Wczoraj Monika mówiła mi jednak, że nie pójdzie ze mną, ponieważ mama zabierze ją z sobą samochodem. Zdziwiłam się więc, że ją widzę na drodze. Monika nie miała dobrego nastroju. Wyglądała tak, jakby przed chwilą płakała
- Co się stało? – zapytałam.
- Ee, nic – odpowiedziała Monika.
- Jak to nic, skoro widzę, że płakałaś.
- No w zasadzie coś się stało- odpowiedziała mi niezbyt chętnie.
- Co? – zapytałam, bo naprawdę byłam ciekawa, dlaczego Monika płakała.
- Moi rodzice się chyba rozwiodą – powiedziała z nieciekawą miną.
- Jesteś pewna?
- Nie, ale oni wydają się być.
- Może im się jeszcze ułoży. Moja ciocia miała się rozwodzić ze swoim mężem, a po miesiącu zmienili zdanie i teraz wyglądają na bardzo szczęśliwych.
- No nie wiem – powiedziała cicho. – Myślę, że już dobrze nie będzie. Tata obraził się na mamę, wziął walizkę i gdzieś pojechał. Mama cały czas płacze. Dlatego nie chciała mnie zawieźć do szkoły.
- To rzeczywiście nieciekawie – powiedziałam. Chciałam ją jakoś pocieszyć, ale nie było to łatwe. Trudno coś wesołego powiedzieć w takiej sytuacji.

Szłyśmy tak chwilę w całkowitej ciszy. Doszłyśmy do szkoły, a Monice obeschły zupełnie łzy. Była bardzo smutna, ale już nie tak jak wcześniej. Potem wracałyśmy razem do domu. Odprowadziłam ją pod same drzwi. Miałam nadzieję, że u jej rodziców już jest wszystko w porządku. Wyglądało, że tak jest, bo po weekendzie dowiedziałam się od Moniki, że jej tata wrócił do domu. Monika mówiła, że jeszcze przez kilka dni trochę się na siebie złościli i nie było tak jak zwykle, ale wkrótce wszystko wróciło do normy. Teraz jest na szczęście już zupełnie w porządku.