Stanisław Barańczak - biografia, życiorys

Stanisław Barańczak urodził się 13 listopada 1946 roku w Poznaniu. Jest jednym z najbardziej znanych twórców Nowej Fali. Jego życie nierozerwalnie związane jest z literaturą. Wspaniały poeta, surowy krytyk i działacz polityczny. Nie tylko był jednym z członków Komitetu Obrony Robotników, ale również jego założycielem. Tworzył pod przewrotnymi pseudonimami takimi jak: Barbara Stawiczak, Szczęsny Dzierżonkiewicz czy Feliks Trzymałko.

Jeśli chodzi o karierę naukową, to rozpoczęła się ona w I Liceum Ogólnokształcącym w Poznaniu. Następnie Barańczak podjął studia na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w rodzinnym mieście. W roku 1967 otrzymał stopień doktora. Tematem rozprawy była twórczość Mirona Białoszewskiego. Barańczak pozostał na uniwersytecie jako wykładowca. Niestety w roku 1977 został z niego usunięty za swoją działalność w KOR.

Poeta debiutował w roku 1965, na łamach pisma „Odra”. Od roku 1967 do 1971 współredagował miesięcznik pt.: „Nurt”. Następnie udzielał się przy redakcji „Zapisu”, a od 1983 roku – „Zeszytów Literackich”. W latach 1986-1990 pełnił funkcje redaktora naczelnego „The Polish Rewiev”.

Życie Barańczaka związane było nie tylko z literaturą i czasopismami. Wiele lat poświęcił on również udzielając się społecznie. Jak już wspomniano wcześniej, był on jednym z założycieli KOR-u, za co został usunięty z poznańskiego uniwersytetu. W latach 1967-1969 przynależał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Podpisał List 59, co miało miejsce w roku 1975. Występowanie przeciw władzy, stawianie oporu i stawanie w obronie robotników musiały nieść za sobą represje. Tak też się stało.

W lutym roku 1977 Barańczak został oskarżony o przekupstwo. Został skazany i ukarany rokiem więzienia w zawieszeniu. Proces oczywiście był prowokacją mającą na celu osłabienie charakteru i ukróceniu działalności przeciw ówczesnym władzom komunistycznym. Owe zabiegi nie złamały poety i działacza. Nadal brał czynny udział w akcjach protestacyjnych. Jedną z nich był strajk głodowy, który podjęto w Warszawie, w kościele św. Marcina. Był to wyraz protestu wobec brutalnych działań wobec uczestników wydarzeń czerwcowych oraz tych, którzy odważyli się ich poprzeć. Za swoją polityczną działalność w listopadzie 2006 roku otrzymał Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski.

Mimo wielkiego zaangażowania w sprawy narodowe, Barańczak nie porzucił misji propagowania nauki wśród społeczeństwa. Wykładał na Latającym Uniwersytecie zarówno w Poznaniu, jak i w Krakowie. Mało tego, nauczał w Towarzystwie Kursów Naukowych, co miało miejsce w 1978 roku. Dwa lata później powrócił na Uniwersytet im. Adama Mickiewicza. Jego sława dotarła za ocean – zaproponowano mu wykładanie na Harwardzie, gdzie nauczał o literaturze polskiej. Barańczak przyjął ofertę i od 1981 roku zasilił szeregi kadry naukowej Harvard University.

Również w kraju jego osoba, a również twórczość, została doceniona. Otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz Uniwersytetu Śląskiego. Poeta został również członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.

Stanisław Barańczak jest autorem tomów poetyckich, m.in.: „Korekty twarzy”, „Jednym tchem”, „Sztuczne oddychanie”, „Ja wiem, że to niesłuszne”, „Tryptyk z betonu, zmęczenia i śniegu” oraz wielu prac krytyczno-literackich i tłumaczeń (np. dramatów Szekspira, metafizycznej poezji angielskiej itd.). W roku 1999 otrzymał nagrodę Nike za tom poezji pt.: „Chirurgiczna precyzja”.