Tragizm Pokolenia Kolumbów - rozwiń temat

Tragizm Pokolenia Kolumbów polegał głównie na zderzeniu ich młodości, związanych z nią nadziei, planów i marzeń z rzeczywistością, która zamknęła drogę do przyszłości, dla jednych na długie lata wojny i okupacji, dla innych - na zawsze, nie pozwalając ich życiu rozkwitnąć w pełni i dojrzeć.

Ci, którzy przyszli na świat w okolicach 1920 roku, byli przeznaczeni do wielkiej misji - odbudowy niepodległej Polski po wielu latach niewoli pod zaborami. Mieli więc budować, a przyszło im patrzeć jak obce wojska niszczą to, co zostało im po przodkach, zarówno w rozumieniu obiektów architektonicznych, jak i ogółu wiedzy o świecie oraz wynikających z niej wartości. W świecie codziennego zagrożenia życia i wszechobecnego okrucieństwa młodzi ludzie musieli samodzielnie tworzyć nowe zasady, które jakkolwiek korespondowałyby z tymi znanymi z domów rodzinnych, a jednocześnie zapewniałyby przetrwanie w nowej rzeczywistości.

Poprzednie pokolenia nie przeżyły podobnej traumy, patrzyły jednak surowym okiem na moralność swych potomków, oczekując czynów wielkich w czasach przerażającej małości człowieczeństwa. Tragizm Pokolenia Kolumbów polegał więc również na zderzeniu moralnych ideałów z brutalną rzeczywistością, która nie pozostawiała zbyt wiele miejsca na zachowania zgodne z ogólnie przyjętą etyką. Aby przeżyć, młodzi ludzie musieli częstokroć postępować wbrew własnym przekonaniom, z drugiej zaś strony uparte trwanie przy żelaznych zasadach moralnych paradoskalnie przybierało niejednokrotnie charakter egoizmu, groziło bowiem śmiercią, a więc sprawieniem cierpienia swoim bliskim.

Młodzi żołnierze od początku wojny zdawali sobie sprawę z czekającego ich losu - przeczuwali, że przyjdzie im złożyć wlasne życie na ołtarzu Ojczyzny, tragizm ich sytuacji zasadzał się więc także na nieuniknioności ich przeznaczenia. Ich droga naznaczona była śmiercią, która z jednej strony przerażała i budziła postawę buntu wobec dziejowej niesprawiedliwości, jaka spotkała całe pokolenie, z drugiej jednak - jej unikanie, czy choćby nawet egzaltowany strach przed nią kłócił się z postawą patrioty, jaką owa generacja zaprezentowała w sposób wzorcowy.

Ich los był straszny, ale straszniejszym wydawało się jego unikanie, to bowiem oddalało od najważniejszego celu całego pokolenia - wywalczenia niepodległości i pokoju dla przyszłych generacji. To właśnie dla nich składali ofiarę, zdając sobie sprawę, że mogą nigdy nie zobaczyć Ojczyzny, o którą walczą i nigdy nie doczekać się nagrody za swój trud. Podjeli go pomimo tego, znajdując potwierdzenie sensu swego poświęcenia w wierze w to, iż nie zostanie zapomniane przez przyszłe pokolenia.