Jan Lechoń - biografia, życiorys

Prawdziwe imię i nazwisko tego przyszłego skamandryty brzmi: Leszek Serafinowicz. Młody poeta wyjątkowo wcześnie daje się poznać szerszej publiczności, gdyż już w 1913 r. ukazuje się wydany z pomocą ojca tom zatytułowany „Na złotym polu”, a w 1914 kolejny; „Po różnych ścieżkach”. Już wtedy autor obu zbiorków posługuje się pseudonimem Jan Lechoń, który będzie mu towarzyszył do końca pisarskiej kariery. Jako 15-latek odnosi kolejny sukces. Teatr w Pomarańczarni wystawia jego jednoaktowe dzieło pt.: „W pałacu królewskim”.

W okresie od 1916 do 1918 studiuje polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim, jednak studiów tych nigdy nie ukończy. Dla Lechoń jest to czas intensywnego życia kulturalnego i zawodowego. Jeszcze na studiach pisze w „Pro Arte et Studio”, jest jednym z założycieli kabaretu „Pikador” (1918)  oraz grupy poetyckiej „Skamander” (1919). W czasopiśmie, noszącym identyczną nazwę jak wspomniana już grupa, ukazują się liczne teksty Lechonia (recenzje, felietony, poezje i in.).

Poeta przez całe życie borykał się z akceptacją swojej odmiennej orientacji seksualnej. Była ona źródłem licznych frustracji oraz podejmowanych prób samobójczych. Po załamaniu nerwowym w 1921 r. zdruzgotany Lechoń przebywa przez jakiś czas w kurortach i sanatoriach leczniczych.

Rok 1920 to data drugiego, dużo bardziej dojrzałego debiutu pisarza. Ukazuje się wtedy niezwykle dobrze przyjęty przez odbiorców „Karmazynowy poemat”, tom podejmujący dialog z pisarstwem wielkich polskich romantyków. W 1924 r. na lady księgarń trafia nawiązujący tym razem do tradycji baroku, okrzyknięty najbardziej mrocznym zbiorem polskiej liryki, wybór tekstów pt.: „Srebrne i czarne”. Po opublikowaniu dwóch wspomnianych tytułów, Lechoń jakby przeklęty pasmem wcześniejszych, szybkich sukcesów nie wyda już żadnego nowego tomu poezji aż do zakończenia wojny. W latach ’20 powstają tymczasem liczne utwory satyryczne, jednakże ze względu na ich ścisły związek z aktualnym życiem społecznym oraz politycznym szybko tracą swoją atrakcyjność. Lechoń dużo publikuje w wielu czasopismach, m.in. w „Kurierze”, „Wiadomościach Literackich”, Pani”.

W okresie od 1930 do 1939 r. poeta przebywa jako współpracownik polskiej ambasady w stolicy Francji. Po wypowiedzeniu wojny przez hitlerowskie Niemcy i wraz z ich rosnącą przewagą na frontach działań zbrojnych Lechoń decyduje się na ucieczkę z ogarniętej wojennym szałem Europy. Trafia do Brazylii, a następnie do USA, gdzie osiedla się w Nowym Jorku. Również tam aktywnie działa jako współpracownik: „Tygodniowego Serwisu Literackiego Koła Pisarzy z Polski”, „Tygodnika Polski” czy też „Wiadomości Polskich Politycznych i Literackich”.

Spod jego ręki wyszły w tym czasie także zbiory esejów np. „O literaturze polskiej” (1940). Powojenne teksty Lechonia poświęcone są bezimiennym, walczącym z niemieckim najeźdźcą bohaterom, traumie wojennych doświadczeń oraz tęsknocie za ojczyzną. Od 1949 do 1956r poeta prowadzi także szczegółowe dzienniki, będące świadectwem jego indywidualnych przemyśleń na temat polskiej kultury oraz dowodem narastających frustracji.

Niestety, poeta wciąż popada w coraz cięższą depresję, która w czerwcu 1956 roku doprowadza go do kolejnej, tym razem udanej próby samobójczej. Lechoń wyskakuje z 12. piętra hotelu.