Czesław Miłosz „Do Laury” - interpretacja, opracowanie wiersza

„Do Laury” Czesława Miłosza jest utworem złożonym z pięciu strof. Każda strofa składa się z czterech wersów rymowanych o ułożeniu rymów: abab. Tytuł nasuwa jednoznaczne skojarzenie ze zbiorem sonetów włoskiego renesansowego twórcy Petrarki pt.: „Sonety do Laury”.

Wiersz Miłosza sprawia wrażenie – podobnie, jak to ma to miejsce w sonetach Petrarki – liryki miłosnej. Postać Laury w obu przypadkach może być odczytana jako postać kobieca, z którą łączą autora wiersza jakieś romantyczne uczucia. Jednak możliwe jest również inne odczytanie owej figury. Istnieje prawdopodobieństwo, iż Laura nie jest w rzeczywistości człowiekiem z krwi i kości, lecz raczej muzą poety, natchnieniem, które pozwala mu tworzyć.

Poeta jedzie przez „popielatych ruin parowy” swojej wyobraźni na spotkanie z Laurą-natchnieniem. Zdaje on sobie sprawę z tego, że natchnienie to gdzieś nań czeka, a więc wyrusza na jego poszukiwanie, jak to poeta, w głąb siebie. Kiedy już spotyka Laurę, pochyla w skupieniu głowę ku jej ustom i słucha, co kobieta ma do przekazania. Tutaj poeta kreśli dość standardową wizję pracy twórczej: muza szepcze twórcy do ucha, ten zaś tworzy pod jej dyktando.

Następnie wspomina Miłosz o trudnościach związanych z pracą poetycką – niektórzy nie są w stanie podjąć tego wezwania; chwała należy się tylko najwytrwalszym i najwybitniejszym. Jednak warto podjąć trud wsłuchania się w to, co przychodzi do poety „skądinąd”, ponieważ nagrodą zań jest wieczność. Poeta zdeterminowany jest, by osiągnąć chwałę. Prosi swą muzę o wiarę – jest świadom, że będzie potrzebne wiele cierpliwości, by móc doczekać się docenienia. Wierzy jednak w takie zakończenie i nie chce poddawać się na drodze do swej glorii.

W ostatniej strofie wiersza poeta ofiarowuje Laurze ptaki i gwiazdy (być może to metafora części składowych poezji?) i napomina, że to przyszłe dni zadecydują o tym, kto zapamiętany zostanie jako wielki, a kto osunie się w mroki niepamięci.