Ponadczasowy charakter mądrości króla Salomona. Opowieść o dwóch kobietach i dziecku

Salomon był synem Dawida i po jego śmierci, będąc jeszcze młodzieńcem, objął we władanie królestwo Izraela. Ożenił się z córką faraona, dzięki czemu jego państwo zawarło trwały sojusz z Egiptem, mogąc odtąd w spokoju budować swoją potęgę i sławić Boga tak, jak Najwyższy nauczył Izraelczyków za pośrednictwem Mojżesza.

Salomon udał się wtedy na wyżynę w Gibeonie, by tu złożyć ofiary i modlić się w spokoju; we śnie nawiedził go Bóg zapowiadając, że podaruje mu to, czego sobie zażyczy. Biblijny bohater poprosił wówczas o dar mądrości i rozróżniania dobra od zła, tak, by mógł roztropnie sądzić swój lud i prowadzić go ku światłości. Panu spodobało się, że król nie prosi ani o bogactwo, ani długie życie, lecz dar, dzięki któremu lepiej będzie służył swoim braciom, dlatego też, prócz obietnicy uczynienia go najmądrzejszym wśród ludzi obdarował go również i tym, o co Salomon nie poprosił w swej roztropności.

Zaraz po powrocie z Gibeonu do Jerozolimy król dał się poznać jako człowiek wielkiego intelektu przy rozsądzaniu sporu dwóch nierządnic, które spierały się o prawo do nowo narodzonego dziecka. Jedna z nich opowiedziała, iż obie urodziły w tych samych dniach, jednak syn jej rywalki umarł w nocy po tym, jak przygniotła go w czasie snu. Kobieta miała wówczas wykraść zdrowe dziecko nierządnicy mieszkającej w tym samym domu, pozostawiając u jej boku martwego noworodka. Obie kobiety upierały się przy swoim prawie do dziecka przekrzykując się tak długo, aż Salomon rozkazał swoim sługom przynieść miecz, rozciąć chłopca na połowę i podzielić go w ten sposób pomiędzy domniemane matki. Pierwsza z nierządnic przestraszyła się wówczas i jęła przekonywać króla, by zaniechał takiego czynu, woląc oddać syna innej kobiecie, niż skazywać go na śmierć; druga zaś uznała takie rozwiązanie za korzystne, dziecko miało bowiem dostać się albo jej, albo żadnej z nich.

Po takich reakcjach Salomon poznał, iż prawdziwą matką jest pierwsza z kobiet, ta bowiem – jak każda rodzicielka – potrafi zapomnieć o własnych marzeniach, ambicjach i potrzebach, pragnąc przede wszystkim dobra swego dziecka. Druga zaś pragnęła jedynie ukryć przed światem własne zaniedbania i nieroztropność, jakie doprowadziły do śmierci jej syna, nie zależało jej więc na losie dziecka, które w rzeczywistości nie było jej w żaden sposób bliskie. Dzięki zrozumieniu istoty matczynej miłości Salomon mógł więc z łatwością rozsądzić spór bez arbitralnych wyroków i ryzyka popełnienia pomyłki, do jakiej mogłoby doprowadzić tradycyjne śledztwo, dostarczając pozornych dowodów przemawiających na korzyść samozwańczej matki. Król pozwolił przemówić ludzkiej naturze, uznając jej głos za najbardziej autorytatywnego sędziego w kwestii prawa do rodzicielstwa.