Czy we współczesnym świecie jest miejsce dla Don Kichotów?

Don Kichot jest głównym bohaterem powieści Miguela de Cervantesa. Książka została napisana na początku XVII wieku w Hiszpanii. Autor sparodiował znane mu romanse rycerskie – na podstawie kilkudziesięciu powieści stworzył własną opowieść, o której popularności świadczą liczne adaptacje w sztuce i literaturze.

Don Kichot jest bohaterem, którego charakteryzuje pozytywne szaleństwo. Szlachcic, po przeczytaniu wielu powieści rycerskich, sam utożsamia się ze swoimi ulubionymi bohaterami. Porzuca swoje dotychczasowe życie, by – w towarzystwie wieśniaka, Sancho Pansy, który staje się jego giermkiem – na chudej szkapie wyruszyć w świat. Odważni i zdeterminowani, przeżywają liczne przygody podczas swojej wędrówki.

Czy w XXI wieku jest miejsce dla Don Kichotów? Współczesny Don Kichot z pewnością wyglądałby inaczej niż bohater barokowej powieści – zamiast na koniu przemieszczałby się, siedząc w aucie. Powodem szaleństwa nie byłoby spędzanie całych dni w bibliotece, a wielogodzinne surfowanie po sieci internetowej. A przede wszystkim: współczesny Don Kichot nie wcieliłby się w postać rycerza, a w… No właśnie! Kim byłby szaleniec? Zatwardziałym obrońcą praw człowieka? Zdeterminowanym ekologiem? Fundamentalnym wyznawcą religijnym?

Książka „Don Kichot z La Manchy” jest powieścią o walce w obronie marzeń i złudzeń. Bohaterowie nie mogą pogodzić się ani z monotonią świata, ani z dominującą niesprawiedliwością. Swoimi osobowościami wprowadzają pozytywny element do opisywanej rzeczywistości, a ich postawy są niezachwiane mimo napotykanych przeszkód.

Pytanie „czy we współczesnym świecie jest miejsce dla Don Kichotów?” powinno raczej brzmieć: „czy w XXI wieku można być marzycielem?” Odpowiedzmy na przekór obowiązującym konwencjom: można, a nawet trzeba marzyć. To marzenia niejednokrotnie determinują najtrudniejsze decyzje życiowe – ale dzięki temu, że mamy odwagę marzyć, jesteśmy gotowi zaryzykować i poświęcić wiele, aby osiągnąć jeszcze więcej. Chociaż trudno marzyć w kapitalistycznym świecie, bez niepoprawnych marzycieli świat byłby mniej kolorowy.