Juliusz Słowacki „Balladyna” - charakterystyka Goplany, Skierka, Chochlika. Postacie fantastyczne w „Balladynie”

Świat fantastyczny, współistniejący w „Balladynie” z tym rzeczywistym, ma swoich charakterystycznych przedstawicieli. Są nimi Goplana, Skierka oraz Chochlik. Wszystkie postacie pojawiają się już w akcie pierwszym. O nimfie wodnej – Goplanie – dowiadujemy się najpierw od jej sług. Skierka wychwala urodę złotowłosej wróżki. Jej białe skronie oplata wianek, cudnie pachnie, jest eteryczna i silnie związana z naturą. Praktycznie się z niej wyłania: „Ach, patrz! na słońca promyku/ Wytryska z wody Goplana;/ Jak powiewny liść ajeru,/ Lekko wiatrem kołysana”.      

Goplana jest postacią niezwykle tajemniczą, bo magiczną. Swój jedyny sekret – miłość do człowieka – wyjawia przy pierwszym spotkaniu ze sługami. Wszystko, co robi, robi dlatego, że  zakochała się w wieśniaku – Grabcu. Naturalna kobieca próżność nie pozwala jej pogodzić się z tym, że jej ukochany może należeć do innej. Pod względem uczuć w tym wypadku jest egoistką. Skierka wypowiada się o swojej pani w sposób jak najbardziej pozytywny. Wraz z nadejściem Goplany przychodzi wiosna, natura budzi się do życia. Goplana to swoista Matka Natura.

Gdy zdaje sobie sprawę z tego, że sprawy zabrnęły za daleko, bo Balladyna zabiła siostrę, Goplana próbuje naprawić swój błąd (to ona doprowadziła do spotkania dziewcząt z Kirkorem). Gdy jednak po krótkiej rozmowie ze zbrodniarką uświadamia sobie, że Balladyna nie żałuje swego czynu, postanawia pozostawić zemstę naturze. Sama obiecuje, że nikomu nie wyjawi tajemnicy morderczyni. Jest na tyle zdenerwowana, że karze Grabca za potajemne spotkanie z Balladyną, zamieniając go w wierzbę. Bohaterka działa impulsywnie, pod wpływem targających nią emocji. Zachowuje się jak młode, zakochane dziewczę, jest romantyczką.

Kolejną fantastyczną postacią jest Skierka. Skierka to ulotny duszek będący na usługach Goplany. Bohater ten to niezwykle wierny poddany swojej pani. Wielbi ją, cieszy go powrót wiosny, budzenie się natury ze snu. Ma silny związek z przyrodą. Wspomina o tym, że uratował matkę bociana, która jest ślepa i nie słyszy na prawe ucho. Pomaga jej, jest bezinteresowny, przychodzi mu to z naturalną łatwością: „Ja matkę bociana siwą/ Lecę nakarmić, nie słyszy/ Na prawe ucho i ślepa/ Wczora od chłopskiego cepa/ Uratowałem niebogę...”.

Ostatnią nierealistyczną postacią w tragedii Słowackiego jest Chochlik. W pewien sposób Chochlik jest skontrastowany ze Skierką. Duszek nie lubi usługiwać Goplanie. Uważa ją za wiedźmę, która nieustannie zagania go do pracy. Jest leniwy, nie zachwyca się wiosną w podobny sposób jak Skierka. Często na głos wyraża złośliwe komentarze pod adresem Goplany i Grabca. Przez tego drugiego uważany jest za głupiego, dlatego ma nadawać się do roli ministra. Na uczcie w zamku Balladyny gra na flecie. Kiedy Goplana ogłasza, że odchodzi, Skierka wyraża swój żal, natomiast Chochlik mruczy pod nosem, że oświetli jej drogę w czasie ucieczki. Już same imiona bohaterów są znaczące. Skierka kojarzyć się może z iskrą, płomieniem, ogniem, czymś, co tryska życiem, energią. Chochlik natomiast to według dawnych wierzeń złośliwy duszek, który gotów jest popsuć wszystko, do czego się dotknie.

Wszystkie trzy postacie fantastyczne wprowadzają do lektury wątek baśniowy. Tragedia nabiera dzięki temu wielopoziomowości, można ją odczytać na wiele sposobów. Świat fantastyczny może zostać uznany za ten związany ze sferą uczuć, niewypowiedzianych emocji, za którymi podążają bohaterowie. Jest to świat, który powoli odchodzi w zapomnienie. Skierka i Goplana to romantycy silnie związani z naturą, którym obca jest walka o władzę, wpływy. To „osoby”, które mają ustaloną hierarchię wartości, na której szczycie niepodzielnie panuje miłość.