Mój dziadek - opis

Mój dziadek to bardzo nietuzinkowa osoba. Był marynarzem, toteż w czasach mojego dzieciństwa widywaliśmy się bardzo rzadko. Dopiero od kilkunastu miesięcy mam okazję spędzać z nim więcej czasu, w pewnym sensie można więc powiedzieć, że dopiero teraz poznajemy się nawzajem.

Jak przystało na marynarza, dziadzio jest czerstwym, opalonym i dobrze zbudowanym panem o żywych, jasnych oczach. Jego czupryna bieli się z daleka – nie wiadomo, czy bardziej przyprószona siwizną, czy też wypłowiała od palącego słońca. Zmarszczki, którymi poorana jest jego twarz, opowiadają bogatą historię jego życia, trudnych chwil na morzu, licznych trosk, ale także świadczą o wielkiej skłonności do żartów i śmiechu.

Z czasów dzieciństwa najbardziej zapadły mi w pamięć tatuaże dziadka, które ogromnie mnie fascynowały i pobudzały moją wyobraźnię do wędrówek jego śladem po najodleglejszych rejonach świata, skąd przywodził owe niesamowite malunki na skórze. Szczególnie podobała mi się kolorowa papuga, odmalowana z taką dokładnością, że sprawiała wrażenie, jakby miała za chwilę zerwać się i odlecieć.

Ze swoich wypraw dziadek zawsze przywoził dla wszystkich domowników niesamowite prezenty i opowieści. Każdy z jego pobytów w domu był wielkim świętem, które gromadziło przy jednym stole nawet dalszych krewnych, ciekawych jego morskich przygód. Organizowaliśmy wtedy wielkie uczty, w czasie których goście pałaszowali zamorskie smakołyki przywiezione przez dziadka, dziadek zaś cieszył się domowym jedzeniem, którego bardzo brakowało mu w czasie jego podróży.

Wieczorami, gdy goście rozchodzili się i zostawaliśmy w niewielkim gronie domowników, dziadek opowiadał mnie i mojemu bratu baśniowe historie, wzorowane w mniejszym lub większym stopniu na jego własnych przygodach. Być może właśnie te fantastyczne opowieści, wymyślane z cudowną pomysłowością, opowiadane z niekwestionowanym talentem, stały się w dużej mierze pobudką dla mojej podróżniczej pasji, którą z pewnością odziedziczyłam po dziadku. W przyszłości chciałabym tak jak on opłynąć cały świat i zobaczyć przynajmniej część z tych barwnych miejsc, o których tak wiele słyszałam.

Każda podróż musi mieć jednak swój kres i tak oto mój dziadek-marynarz postanowił zawinąć do portu. Emerytura nie oznacza jednak rezygnacji z pasji – nadal podróżuje, teraz jednak już na o wiele krótsze dystanse, a co najważniejsze – z rodziną. Dziadek bardzo cieszy sie nową sytuacją życiową, w której w końcu może w pełni nacieszyć się swoimi wnukami i obserwować ich dorastanie. My także możemy nareszcie w pełni korzystać z jego wielkiego życiowego doświadczenia, cennych porad i kolejnych baśniowych opowieści, których zbiór zdaje się nie mieć końca. A papuga na ramieniu dziadka nadal błyska swoim ciemnym oczkiem i niezmiennie sprawia wrażenie, jakby za moment miała odlecieć w ciepłe kraje.