Julian Tuwim „Do losu” - interpretacja i analiza wiersza
JUŻ 9902 WYPRACOWANIA W BAZIE!
- 4914 wypracowanie - Język polski
- 1594 wypracowanie - WOS
- 2021 wypracowanie - Historia
- 787 wypracowanie - Religia
- 528 wypracowanie - Język angielski
- 58 wypracowanie - Język niemiecki
Wiersz „Do losu” Juliana Tuwima to próba podsumowania życia i poetyckiej drogi twórcy. Autor prezentuje pewien rodzaj poetyckiego testamentu, jaki chce zostawić potomnym. Tuwim ma świadomość, że został obdarzony niezwykłym talentem, dzięki czemu nie jest postacią anonimową i przejdzie do historii:
„Miłość mi dałeś, młodość górną,
Dar ładu i wysokie żądze.
I jeszcze na uciechę durniom,
Raczyłeś dać mi i pieniądze.”
Paradoksalnie, twórca zwraca się do istoty wyższej, Boga, choć tytułuje swój testament „Do losu”. To rozdwojenie jaźni, pewna niekonsekwencja, charakterystyczna dla poety, który doskonale znał klasyczne wzorce poezji i umiał z nich korzystać, a jednocześnie lubował się w tworzeniu własnego języka, własnego świata, autorskich i autonomicznych wizji. Tuwim wie o swoim talencie, podkreśla, że jest człowiekiem, który widzi inaczej niż inni, dzięki czemu może budować ze słów zadziwiające formy i konstrukcje, uwodzące odbiorców. Jednocześnie z wiersza przebija pewna zgorzkniałość i niezadowolenie. Autorowi nie wystarcza fakt, że jego teksty przetrwają i czytać je będą następne pokolenia.
„Smutku! Uśmiechu! Melancholio!
W bęben żałobny bije gloria...
I smutnie brzmi: "Dum Capitolium..."
I śmieszne jest: "Non omnis moriar”
Tuwim nie potrafi, jak starożytny poeta Horacy, cieszyć się tym, że zostaną po nim utwory. Non omnis moriar – nie cały umrę – mówił najświetniejszy z twórców starożytności. Tuwimowi to nie wystarcza, dla niego sztuka jest czymś nietrwałym, ulotnym, podobnie jak ludzkie życie. Stąd niezawodolenie, ironia, obecna niemal w całym utworze (zimny blask sławy), wena twórcza porównana do płonącej kropli obłąkania.
Wiersz „Do losu” zbudowany jest z sześciu zwrotek, pięć ma po cztery wersy, przedostatnia – pięć wersów. Podmiot liryczny w utworze jest bezpośredni, nie ma wątpliwości, że chodzi o samego autora. Rymy krzyżowe, typu abab.
Podobne wypracowania do Julian Tuwim „Do losu” - interpretacja i analiza wiersza
- Kazimierz Moczarski - biografia, życiorys
- Tolkien „Hobbit” - charakterystyka Bilba Bagginsa
- Artyzm „Wesela” Stanisława Wyspiańskiego
- Jan Andrzej Morsztyn „Cuda miłości” - interpretacja i analiza wiersza
- Tadeusz Boy-Żeleński „Znasz li ten kraj” - recenzja książki
- „Krzyżacy” jako powieść historyczna
- Krytyka wad ludzkich w satyrach Ignacego Krasickiego
- Stanisław Młodożeniec „Moskwa” - interpretacja i analiza utworu
- Tadeusz Miciński „W Kościeliskiej” - interpretacja i analiza wiersza
- „Ania z Zielonego Wzgórza” Lucy Maud Montgomery - opis uczuć Ani Shirley, kiedy dowiedziała się, że nie zostanie na Zielonym Wzgórzu
- Mark Twain „Przygody Tomka Sawyera” - charakterystyka Hucka Finna
- Opis widoku z okna - Opis krajobrazu z okna
- Opowiadanie o lecie
- Wisława Szymborska „Radość pisania” - interpretacja i analiza wiersza
- Wacław Potocki - biografia, życiorys
- Antoni Czechow „Dyplomata” - interpretacja utworu
- Piotr Skarga „Kazania Sejmowe” - Polska jako tonący okręt – opracowanie zagadnienia
- Truman Capote - biografia, życiorys
- „Skarga umierającego” - streszczenie, interpretacja i geneza utworu
- Stanisław Korab-Brzozowski „O przyjdź” - interpretacja i analiza wiersza