Wisława Szymborska „Radość pisania” - interpretacja i analiza wiersza

Wiersz „Radość pisania” napisany został wierszem wolnym bezrymowym. Wyróżniamy w nim sześć strof nierównej długości.

„Radość pisania” opowiada o procesie twórczym, jakim jest kreacja wiersza. Wydaje się, że w tym przypadku można połączyć podmiot liryczny z rzeczywistą osobą poetki. Przemyślenia podmiotu liryczbnego można również przpisać poetce.

Proces pisania wiersza porównuje tutaj Szymborska do kreowania wyimaginowanej sarny, skaczącej po papierze. Wena poetycka jesy ulotna. Poeta staje się nagle demiurgiem, kreatorem własnego świata w którym jest bogiem. Może sprawić, że sarna napije się „napisanej wody” w źródle bijącym w „napisanym lesie”, może również zakończyć jej życie strzałem z wymyślonej strzelny „napisanego” myśliwego. Można więc powiedzieć, że pisanie wiersza jest dotykaniem tego, co boskie. Jednak nalezy pamiętać, że bycie naznaczonym "boskością" wymaga wielkiej odpowiedzialności.

Według Szymborskiej właśnie ten aspekt pisarstwa sprawia największą radość. Świadomość istnienia wielu światów, w których sprawujemy niepodzielne rządy i tylko od naszego kaprysu zależą ich losy. Końcowa część wiersza kładzie dodatkowy nacisk na ten wymiar pisarstwa: radość pisania to możliwość tworzenia, możliwość utrwalania, wreszcie możliwość zemsty – bo przecież pisząc możemy tworzyć inne zakończenia prawdziwych historii; sprawiać, by skończyły się tak, jak tylko nam się podoba.