Germania w czasach panowania Oktawiana Augusta

Panujący w latach 27 p.n.e. - 14 n.e. Oktawian August był wybitnym wodzem oraz świetnym organizatorem i administratorem. Przejęte przez niego Imperium Rzymskie podczas jago panowania umocniło się wewnętrznie a także zdobyło nowe ziemie. Hasłem przewodnim jego panowania był tzw. Pax Romana, czyli światowy pokój pod egidą Rzymu, jednak słusznym jest stwierdzenie, że żaden inny rzymski cesarz nie przyłączył do Imperium tak wielu tak znaczących obszarów co Oktawian August na przełomie er. Większą część swojego życia Oktawian poświęcił na rozszerzenie oraz uporządkowanie rzymskiej władzy z Europie, a bez wątpienia najważniejszym jego osiągnięciem było oparcie granic Imperium na dwóch rzekach: Dunaj i Ren.

Podboje rzymskie w Galii zakończyły się utworzeniem tam trzech prowincji: Galia Lugdunensis, Galia Aquitania i Galia Belgica, ale stabilności północnej granicy Imperium zagrażali wciąż waleczni Germanie mieszkający na wschodzie. Chcąc narzucić im swoją zwierzchność wodzowie rzymscy wielokrotnie wyprawiali się za Ren, ale walka z zaprawionymi w boju, znacznie liczniejszymi oraz walczącymi na swoim terytorium Germanami nie była łatwa. Marzeniem Oktawiana było przesunięcie granicy Imperium z Renu na Łabę, co oznaczałoby niemal zupełne ujarzmienie plemion germańskich, co przejściowo udało się jego wojsku osiągnąć po kilkunastu latach ciężkich walk.

Zwierzchnictwo to okazało się jednak zupełną iluzją. W wyniku nadzwyczajnej konsolidacji plemion germańskich sytuacja Rzymian na północny wschód od Renu uległa znaczącemu pogorszeniu. Wódz plemienia Cherusków, Arminius, odbywszy długoletnią służbę w wojsku rzymskim stanął na czele anty-rzymskiego powstania. Siły rzymskie w Germanii wynosiły wówczas ponad 30 tys. żołnierzy, czyli nieco ponad pełne 3 legiony w towarzystwie kohort cudzoziemskich, sojuszniczych oraz wojsk pomocniczych a dowodził nimi namiestnik Kwintiliusz Warus. Decydująca o losach Germanii bitwa została stoczona w Lesie Teutoburskim w 9 r. n.e. Cała armia rzymska została zwabiona w pułapkę a następnie wycięta niemal w do ostatniego żołnierza przez ok. 40 tys. wojowników germańskich - Warus popełnił samobójstwo. Klęska Rzymian była straszliwa. Znamiennym jest fakt, iż w miejsce straconych legionów XVII, XVIII i XIX nie utworzono nowych, ich ogólna liczba spadła z 28 do 25 a Oktawian definitywnie zdecydował się wycofać za bezpieczną granicę na Renie.

Oktawian August zmarł śmiercią naturalną w roku 14 n.e. a już kilka lat później rzymski dowódca Germanik ponownie wyprawił się za Ren docierając do miejsca historycznej klęski jego poprzedników. Udało mu się nawet pokonać opromienionego chwalą pogromcy rzymskich legionów Arminiusa w bitwie nad Wezerą w 16 r. n.e., ale zwycięstwo to nie oznaczało odzyskania władzy w Germanii. Mając na uwadze zbyt wysokie koszty prowadzenia kampanii oraz osobistą niechęć do Germanika, nowy cesarz Tyberiusz postanowił odwołać jego wojsko, mimo odnoszonych sukcesów.