Janko z Czarnkowa - biografia, życiorys

Janko z Czarnkowa na świat przyszedł około roku 1320 w rodowym majątku – Czarnkowie. Jego ojcem był Bogumił, który pełnił funkcję starosty w owej miejscowości, a legitymował się herbem Nałęcz. Był również komendantem straży, której zadaniem była obrona ludności miejscowej przed najazdami brandenburskich margrabiów, które w owym czasie miały bardzo często miejsce.

Młody mężczyzna studiował prawo. Po powrocie do domu, jako wykształcony młodzieniec, rozpoczął pracę dla biskupa Andrzeja z Wiślicy. Dzięki jego poleceniu Janko z Czarnkowa wyjechał do Awinionu – jako poseł duchownego.

W roku 1360 spotkał autora kroniki wielki zaszczyt, mianowicie – rozpoczął on pracę w królewskiej kancelarii. Sześć lat później został mianowany podkanclerzym Królestwa Polskiego. Urząd ten sprawował do roku 1371. Po śmierci Kazimierza Wielkiego musiał odejść z dworu. Moment ten uważa się za zakończenie jego kariery.

W związku z tym, że Janko z Czarnkowa zgromadził przez ostatnie lata posługi na dworze króla dość duży majątek, zakupił gród Lubasz, którego został właścicielem. Majątek położony był niedaleko jego rodzinnej miejscowości.

W roku 1371 miało miejsce jeszcze jedno przykre wydarzenie. Janko próbował wykraść insygnia z grobu zmarłego króla Polski. Został przyłapany i osądzony. Skazano go na banicję. Do domu powrócił dopiero w roku 1375. Nie podjął już pracy w kancelarii ani praktyk prawniczych. Rozpoczął za to pisanie kroniki, która opiewała wydarzenia od roku 1377 do roku 1386. Jego dzieło jest nieocenionym źródłem wiedzy na temat współczesnych autorowi czasów.

Właściciel Lubasz zmarł w kilka miesięcy po ukończeniu kroniki, w roku 1387, w Gnieźnie.