Giorgione - biografia, życiorys

O życiu włoskiego malarza epoki renesansu wiadomo bardzo niewiele. Pośród historyków uchodzi za najbardziej tajemniczego malarza doby nowożytnej. Znane są data i miejsce jego urodzenia.

Giorgione przyszedł na świat około 1477 roku w Castelfranco Veneto. Malarstwa uczył się od Giovanni Belliniego. Prawdopodobnie miał duży wpływ na twórczość Tycjana, z którym się spotkał. W historii sztuki uchodzi za jednego z najbardziej uzdolnionych przedstawicieli dojrzałego malarstwa weneckiego. Szczególne osiągnięcia Giorgione miał na płaszczyźnie operowania kolorem i światłem, uważany jest za prekursora koloryzmu weneckiego. W uproszczeniu koloryzm polegał na przedstawieniu najistotniejszych cech danego przedmiotu za pomocą operacji światłem, cieniem oraz natężeniem koloru. Główną inspiracją artysty były natura i światło słoneczne.

Podpisane i datowane przez Giorgiona prace nie zachowały się do czasów współczesnych. Wśród historyków nie ma nawet zgodności co do liczby przypisywanych mu prac. Badanie utrudnia istnienie tzw. Kręgu Giorgiona, złożonego z jego naśladowców.  Wiadomo, że tworzył przede wszystkim dzieła o tematyce religijnej („Maria z Dzieciątkiem i świętymi Liberiuszem i Franciszkiem”) oraz mitologicznej („Śpiąca Wenus” ukończona przez Tycjana). „Śpiąca Wenus” jest pierwszym dziełem, którego głównym tematem jest nagość kobiety. W obrazach malarza znajdują odzwierciedlenie główne założenia epoki renesansu – człowiek stanowi centrum jego dzieł, ale tłem dla niego zawsze jest natura, z którą harmonijnie współgra.

Warto zwrócić również uwagę na subtelność i liryczność obrazów Giorgiona, które sugerują ukryty sens alegoryczny i symboliczny. Giorgione był artystą zaskakująco nowoczesnym – dążył do połączenia malarstwa, muzyki i poezji. Artysta zmarł w wyniku zarazy w 1510 roku.

Do najznamienitszych dzieł artysty należą prawdopodobnie: „Stara kobieta” (ok. 1508), „Pokłon pasterzy” (1505), „Śpiąca Wenus” (1508), „Trzej filozofowie” (1505).