Włochy w latach 1943-1948

Rok 1943 to moment wycofania się Włoch z wojny. 25 lipca 1943 roku król Wiktor Emanuel III (skompromitowany współpracą z nazistowskimi Niemcami) dał dymisję Mussoliniemu. Król zwrócił się do Pietra Badoglio, aby ten utworzył nowy rząd i stanął na jego czele. Badoglio był politykiem i wojskowym, który przeciwstawiał się udziałowi Włoch w wojnie (gdy państwo przystąpiło do niej zrezygnował z funkcji szefa sztabu generalnego). Po objęciu funkcji premiera nawiązał kontakty z aliantami, 3 września 1943 roku podpisał zawieszenie broni. Włochy wycofały się z faszystowskiej koalicji, co spowodowało atak Hitlera. 13 października 1943 roku została wypowiedziana wojna III Rzeszy. Do walki przystąpili zarówno komuniści, jak i demokraci. Po zakończeniu II wojny światowej losy Włoch potoczyły się jednak inaczej niż losy państw, które znalazły się pod wpływami ZSRR. I tu Stalin pragnął zaznaczyć swoją obecność, ale na terenie kraju znajdowali się alianci. Dlatego komuniści nie zdecydowali się przejąć władzy, świadomi możliwych konsekwencji.

Kraj był targany przeciwnościami ideologicznymi, dały o sobie znać wyniszczające skutki wojny. Nie było zgody, co do tego jaki ma być ustrój państwa. Rząd Banomiego nie potrafił ogarnąć sytuacji. Wówczas, pod koniec roku 1945, na czele nowego rządu stanął Alcide de Gasperi, uważany za jednego z najbardziej wybitnych i uczciwych powojennych polityków. Chociaż wywodził się z Chrześcijańskiej Demokracji (stał na czele partii), to nie przystąpił do usuwania z rządu wszystkich komunistów oraz socjalistów, co pozwoliło na niegenerowanie konfliktów. Otrzymał kredyt zaufania i stanął na wysokości zadania, o czym świadczy chociażby fakt, że pomimo politycznych zmian, pozostał na stanowisku do roku 1953.

Wiktor Emanuel III, w roku 1946, został zmuszony do abdykacji, na rzecz swojego syna. Nie było jednak wciąż jasnej sytuacji, co do ustroju państwa. Ostatecznie poddano tę kwestię pod referendum. 2 czerwca zadecydowano - Włochy będą republiką. Nowy król stracił zatem bardzo szybko swoje stanowisko, prezydentem został Enrico de Nicola i przystąpiono do opracowywania konstytucji. Został uchwalona 22 grudnia, roku 1947. Była to konstytucja kompromisu, starająca się wypracować złoty środek pomiędzy sprzecznymi ideologiami.

10 lutego, roku 1947 został podpisany traktat pokojowy pomiędzy Włochami a aliantami. Na jego mocy Włochy traciły afrykańskie posiadłości kolonialne, jak również tereny na rzecz Grecji oraz Jugosławii. Po uregulowaniu kwestii spornych, zakończył się trudny powojenny okres dla Włoch, na arenie międzynarodowej. Wybrały także swoją drogę - zwrócenie się ku państwom Zachodu. Gasperi uzyskał znaczne środki finansowe od Stanów Zjednoczonych, co pozwoliło mu przystąpić do odbudowy kraju. Gdy sytuacja się normowała, konsekwentnie rozpoczął proces eliminowania wpływów komunistycznych z rządu. W wyborach roku 1948 wygrała Chadecja.