Emilia Plater - biografia, życiorys

Emilia Plater urodziła się w Wilnie w 1806 roku. Pochodziła z szacownej rodziny hrabiego Franciszka Ksawerego Platera, jej matką była Anna z von Mohlów. Rodzina Plater miała bardzo bogate tradycje patriotyczne i aktywnie angażowała się w kulturę i politykę polską. W 1815 roku rodzice Emilii rozstali się, matką z córką wyprowadziły się do majątku Liksna w Inflantach Polskich.

Dzieciństwo Emilia spędziła ze swymi kuzynami, z nimi również uczyła się. Od dziecka interesowała się historią, szczególne wrażenie wywarły na niej postacie Joanny d'Arc i Tadeusza Kościuszki. Plater otrzymała wszechstronne wykształcenie – pisała poezję, rysowała, uprawiała fechtunek, jazdę konną, myślistwo, lubiła wędrować. Jej gusta literackie ukształtowały lektury Filomatów i Filaretów, dzieła Goethego i Schillera. Interesowała się również folklorem wsi.

Po wybuchu powstania listopadowego w Warszawie w 1830 roku Emilia Plater była jednym z pierwszych inicjatorów powstania na Litwie. Była autorką planu zdobycia Dyneburga, udało się jej sformować oddział liczący 280 strzelców, kilkuset kosynierów i kilkudziesięciu kawalerzystów. Walczyła z Rosjanami pod Dusiatowem, Dangielami, Ucianami, nie udało się jednak zdobyć Dynenburga. W bitwie pod Oniksztami oddział bohaterki poniósł duże stary i przyłączył się do oddziału Cezarego Platera. Do jej największych sukcesów wojennych należy zdobycie Rosieni w trakcie walk o utrzymanie władzy polskiej w Kownie. 5 czerwca generał Dezydery Chłapowski nadał Emilii Palter honorowy tytuł kapitana i oddał jej dowództwo nad 1 kompanią  1 Pułku Piechoty Litewskiej.  Po przegranych walkach pod Szawlami i naradzie wojennej w Kurszankach siły polskie rozdzielono na trzy korpusy. Emila Plater trafiła pod dowództwo Chłapowskiego. Kurczące się siły polskie i przewaga sił rosyjskich  skłoniły generała do podjęcia decyzji o złożeniu broni. Plater wymówiła wówczas posłuszeństwo i postanowiła  wraz z kuzynem Cezarym Platerem przebić się do Warszawy.

Ciężka wędrówka przerosła siły bohaterki. Znalazła schronienie na dworze Ignacego Abłamowicza w Justianowie w powiecie sejeńskim. Mimo troskliwej opieki, zmarła 23 grudnia 1831 roku. Jej ciało zostało pochowane w Kopciowej. Jej imieniem nazwano pierwszą żeńską drużynę skautową w Polsce.