Wojny polsko-szwedzkie w XVII wieku - I etap wojen - 1600-1611

Wojna była konsekwencją walki o koronę Szwecji, toczonej przez króla Zygmunta III Wazę, prawowitego dziedzica, i jego stryja, Karola Sudermańskiego.

Po śmierci szwedzkiego króla, Jana III, w 1592 r. nowym władcą został  jego syn, Zygmunt III, od 1587 r. elekcyjny król Polski. Jednak sprawy nie potoczyły się po jego myśli. Będąc katolikiem, nie cieszył się sympatią luterańskich dworzan i magnatów. Ponadto, problem stanowił niezrealizowany podział ziem, należących niegdyś do zakonu kawalerów mieczowych, teraz zaś pozostających we władaniu Szwedów. Polacy rościli słuszne pretensje do Estonii. Każda decyzja, czy to potwierdzenie praw Szwecji czy też uznanie racji Rzeczypospolitej, była dla Zygmunta niekorzystna.

Czarę przelała porażka wojsk Zygmunta, który siłą postanowił umocnić swoją władzę w Szwecji. Pokonany przez Karola i detronizowany przez szwedzki parlament w 1599 r., Zygmunt III ogłosił przyłączenie Estonii do Rzeczypospolitej. Rozgorzała wojna.

W pierwszej fazie konfliktu górę wzięli Szwedzi. Liczebniejsi niż garnizony polskie, przeprowadzili skuteczną inwazję na Inflanty, które opanowali do wiosny 1601 r. Odpowiedzią Rzeczypospolitej było powołanie nowej armii, dowodzonej przez hetmana...