Wielka wojna polsko-krzyżacka - bitwa pod Grunwaldem

Po unii polsko-litewskiej w 1385 r., Krzyżacy zaczęli dostrzegać zagrożenie ze strony Litwy i Polski. Zaczęli więc kwestionować słuszność i zasadność podjętych przez Polskę decyzji. Krzyżaków nie poparło papiestwo, które w unii dopartywało się szansy na chrystianizację wschodnich terenów. Krzyżacy zaczęli więc otwarcie prowadzić politykę antypolską, próbując skłócić i rozbić unię. Popierali bojarów litewskich, którzy krytykowali Jagiełłę.

Zakon wspierał litewskiego księcia Witolda, mając nadzieję iż uda mu się rozbić sojusz polsko-litewski. W 1401 r. Jagiełło doszedł do porozumienia z Witoldem. Witold utrzymał dożywotnio tytuł księcia Litwy. Krzyżacy zawarli sojusz z Luksemburgami, wykupili od nich Nową Marchię i Sanok, przez co całkowicie odcięli Polskę od dostępu do morza. W 1407 r. wielkim mistrzem zakonu został wrogo nastawiony wobec Polski Ulrich von Jungingen, który od samego początku dążył do zbrojnego konfliktu. W 1409 r. wybuchło antykrzyżackie powstanie na Żmudzi, które militarnie wsparł Witold. W odwecie za to Zakon Krzyżacki zagroził wojną Polsce, Litwie i Żmudzi.

Jungingen wypowiedział wojnę Jagielle. Obie strony szykowały się do konfliktu na drodze zbrojnej. Główna bitwa pomiędzy zakonem, a siłami polsko-litewskimi rozegrała się pod Grunwaldem w 1410 r. Polska zmobilizowała około 30 tys. zbrojnych rycerzy i ok. 4 tyś. służby pomocniczej. Armia krzyżacka liczyła 51 chorągwi czyli 16 tys. konnych rycerzy i 5 tys. pieszych. Z bitwy pod Grunwaldem zachował się słynna opowieść o tym, że krzyżaccy rycerze posłali Jagielle dwa nagie miecze.

Doszło do jednej z najbardziej krwawych bitew w dziejach. Polskie wojsko okrążyło chorągiew wielkiego mistrza zadając jej ostateczną klęskę. W bitwie zginął Ulrich von Jungingen i marszałek Wallenrod. Bitwa została wygrana przez stronę polską, lecz mimo strategicznie ważnego znaczenia nie udało się Jagielle wykorzystać potencjału, jaki tkwił w tym zwycięstwie. Problem krzyżacki nie zniknął, a jedynie zszedł na dalszy plan. Tak więc w 1411 roku zawarto pokój w Toruniu. Polska zwróciła Zakonowi zdobyte zamki i zwolniła poddanych. Pomorze Gdańskie pozostało niestety w rekach krzyżackich. Zakon zwrócił pozostałe ziemie i wypłacił odszkodowanie. W 1414 r. doszło jeszcze do tzw. wojny głodowej, która jednak przeszła bez większego echa w historii.