Hans Frank - biografia, życiorys

Hans Frank urodził się 23 maja 1900 r. w Karlsruhe. Jego ojciec – Karl – był prawnikiem, natomiast matka – Magdalena – córką właściciela sklepu z towarami kolonialnymi. W wieku pięciu lat przeszedł dyfteryt, co niemal doprowadziło do jego śmierci. Po ukończeniu szkoły podstawowej, w trakcie nauki w gimnazjum wyjechał do matki mieszkającej w Pradze. Tam pobierał prywatne lekcje i bezskutecznie aplikował do szkoły kadetów piechoty.

W marcu 1918 r. otrzymał powołanie do armii. Nie brał jednak udziału w walkach na froncie. Zwolniono go we wrześniu. Hans Frank udał się wtedy z powrotem do matki i mógł rozpocząć naukę w IX klasie gimnazjum. W 1919 r. z dobrymi ocenami zdał „wojenny egzamin dojrzałości” – ówczesną maturę. Umożliwiło mu to rozpoczęcie studiów. Obrał drogę, którą podążał wcześniej jego ojciec – prawo i ekonomię polityczną.

Także w 1919 r. zapisał się do SA (bojówka partii nazistowskiej) oraz do Niemieckiej Partii Robotniczej, która stała się później narzędziem propagandy Adolfa Hitlera. Po ukończeniu studiów Hans Frank doktoryzował się w Kolonii w 1924 r. Rok wcześniej wziął udział w puczu monachijskim. Natomiast od 1925 r. piastował urząd doradcy prawnego Hitlera. Narodowosocjalistyczna Niemiecka Partia Robotników okazała się ugrupowaniem, które zagwarantowało mu sukces. Najpierw wstąpił do niej w 1926 r., jednak szybko zrezygnował z członkowstwa. Powrócił rok później, kiedy Hitler chciał, by został doradcą prawnym całej partii. To z jej ramienia kandydował do sejmu, w którym zasiadał aż do 1945 r.

W roku 1933, kiedy naziści doszli do władzy, Hans Frank został mianowany ministrem sprawiedliwości Bawarii oraz ministrem stanu w rządzie. Był także komisarzem Rzeszy do spraw ujednolicenia przepisów prawnych (działo się to w ramach unifikacji kraju). W 1934 r. założył Akademię Prawa Niemieckiego – narzędzie w rękach nazistów. Funkcją tej placówki było stworzenie nowego ustroju politycznego, opartego na niedemokratycznych i dyktatorskich zasadach. Miało to na celu poszerzyć uprawnienia Adolfa Hitlera.

Piętnastego września 1939 r. został mianowany szefem zarządu cywilnego okupowanych ziem polskich. Nieco ponad miesiąc później stał się generalnym gubernatorem na terenie podbitego państwa. Swoją siedzibą uczynił Wawel, a jego władza była tak wielka, że sam zwał się „niemieckim królem Polski”. Jego polityka względem zajmowanych ziem była niezmiernie wyniszczająca.

Był on osobą odpowiedzialną za eksterminację narodów polskiego i żydowskiego, niszczenie inteligencji (w 1940 r. nakazał eliminację około 3500 ludzi wykształconych, zamykał licea i wyższe uczelnie), ogromne osłabienie gospodarcze ziem polskich oraz grabieże dzieł sztuki. Jego stosunek do Polski i Polaków był niezmiernie lekceważący. Sam twierdził, że przedstawicielom tego narodu wystarczą umiejętności takie, jak liczenie i podpisywanie się. Chciał przekształcić wszystkich obywateli w tanią siłę roboczą. Być może jeszcze bardziej nienawidził Żydów, wobec których stosował jeszcze bardziej restrykcyjne prawa, niż nakazywał Berlin.

Podczas władania Generalnym Gubernatorstwem przez Hansa Franka narodziło się wiele planów zamachu na „niemieckiego króla”. Przeprowadzono jednak tylko jedną próbę, która nie była udana. Podczas jego podróży do Lwowa, gdzie miał uczcić 11 rocznicę objęcia władzy przez Hitlera, wysadzono tory kolejowe w okolicach Niepołomic. Próba okazała się nieudana, a karą było rozstrzelanie wielu więźniów, głównie osadzonych na ul. Montelupich.

Kiedy w styczniu 1945 r. do Krakowa zbliżała się Armia Czerwona, Hans Frank zmuszony był ratować się ucieczką. Udał się do Bawarii, gdzie urządził filię Generalnego Gubernatorstwa w Polsce. W maju tego samego roku został aresztowany przez Waltera Steina – porucznika wywiadu wojskowego Stanów Zjednoczonych.

Podczas procesów norymberskich (1945-1947) głównym dowodem przeciwko Hansowi Frankowi były jego dzienniki, w których skrupulatnie zapisywał swe kolejne posunięcia. Znajdowały się tam przemówienia, postanowienia itp. Ostatecznie został on skazany na śmierć za zbrodnie przeciw ludzkości i zbrodnie wojenne. W więziennej celi przeszedł wielką metamorfozę. Nawrócił się na chrześcijaństwo oraz miał także wypowiedzieć następujące słowa: „tysiąc lat przeminie, zanim zatarta zostanie ta wina Niemiec”. Egzekucja odbyła się 16 października 1946r. (piętnaście dni po zapadnięciu wyroku).

Hans Frank będąc człowiekiem bezwzględnie oddanym III Rzeszy, nie wiódł nigdy udanego życia rodzinnego. W 1925 r. poślubił Brigitte Marie Herbst – handlarkę futer. Co prawda, mieli oni piątkę dzieci, jednak większość historyków nie ma wątpliwości, że nie był to dobry związek.

Warto dodać, że jego syn – Niklas Frank – był zaciętym przeciwnikiem ojca. W książkach „Mój ojciec Hans Frank” oraz „Moja niemiecka matka” próbował rozliczyć się z ciężką przeszłością rodziców.