Kuba - Rewolucja kubańska - skutki i przyczyny

Rewolucja kubańska rozpoczęła się w roku 1956 i trwała do roku 1959. Ruch 26 lipca (założony w roku 1955), na którego czele stał Fidel Castro obalił proamerykański krwawy reżim dyktatora Batisty.

Rewolucjoniści mieli ogromne poparcie społeczne, nowi żołnierze zasilali ruch 26 lipca,  przez co w roku kolejnym walki zostały zintensyfikowane. O tym jak dużą popularność miały idee głoszone przez Castro, niech świadczy fakt, że samoczynnie grupy ludzi organizowały akcje, mające pomóc rewolucji: w Hawanie byli to studenci (próba przeprowadzenia zamachu zakończyła się stłumieniem go przez wojsko władcy), w jednej z baz morskich marynarze (zamach również nie powiódł się). Rok 1958 zgromadził pod skrzydłami rewolucji taką ilość walczących, że oddziały Batisty nie były w stanie się im przeciwstawić. W tym samym roku zasłynął z walki Ernesto Che Guevera, Argentyńczyk z pochodzenia i radykalny ideowiec, przez jednych chwalony za udział w rewolucji, przez drugich potępiony za zbrodnie z nią związane.

W przeddzień 1959 roku Batista uciekł z kraju. Był to koniec domowej wojny. Castro, po objęciu władzy - co miało miejsce w lutym 1959 roku i było wynikiem faktycznego i ogromnego poparcia ludności kubańskiej dla jego osoby w tamtym czasie - zapoczątkował reformy w duchu nacjonalistycznym (nacjonalizacja przemysłu i turystyki). Kolejnym krokiem była reforma rolna. Stany Zjednoczone w roku 1961 starały się doprowadzić do obalenia Castro, ten jednak otrzymał wsparcie ZSRR. Doprowadziło to do kryzysu kubańskiego w roku 1962.