Wojna japońsko-chińska (1937-1945) - przebieg

Już na początku lat trzydziestych Japończycy rozpoczęli agresywną politykę względem Chin. Początkowo badali zachowanie mocarstw, ale ich działania ograniczały się ściśle do dyplomatycznych zabiegów (jak chociażby – protesty). Ośmieliło to Japończyków, za którymi stała silna ideologia w duchu nazistowskim. Wojna roku 1937 rozpoczęła się od japońskiej prowokacji, która pociągnęła za sobą szybki przemarsz przez kraj. Japończycy byli potężną, wspaniale wyszkoloną armią o dużych morale. Chińczycy nie mieli ani wiele broni, ani wojskowego przygotowania, a późniejsze dostawy broni nie szły w parze z nauką jej obsługi. Jednak stawili zaciekły opór – determinowało ich poczucie tożsamości narodowej.

Japończycy szli wzdłuż Jangcy. Padł Szanghaj, Kanton, Hankou oraz Nankin. Kara za stawiany opór była straszna – mordowano cywilów, w Nankin rzeź osiągnęła liczbę stu tysięcy zabitych. Chiny miały też wewnętrzny problem, a mianowicie – partyzantkę komunistyczną i armię Czang Kaj-szeka, które stały po przeciwnych stronach barykady. Na czas najazdu japońskiego potrafiły jednak współdziałać ze sobą.

W roku 1939 rozpoczęła się II wojna światowa, a front chiński uległ stabilizacji. Japończycy zdecydowali się bowiem na wstrzymanie działań. W szybkim zwycięstwie przeszkodził im nie tylko opór Chińczyków, który przeszedł ich oczekiwania. Musieli także zmierzyć się z problemami zarówno komunikacyjnymi, jak i ogromnymi odległościami, które to ściśle łączyły się z problemem komunikacji. Chińczycy byli także wspierani przez Anglików oraz Amerykanów, a Japonia faktycznie pozostawała osamotniona. Dzięki zewnętrznemu wsparciu Chińczycy pojmali około miliona Japończyków.

9. września 1945 roku Czang Kaj-szek przyjął kapitulację Japończyków. Tak zakończyła się wojna z Japonią, ale już niebawem miała się rozpocząć wojna domowa – pomiędzy Czang Kaj-szekiem a komunistami Mao. I ku zdziwieniu Zachodu – zwycięży w niej Mao.