Królowa Anglii - Wiktoria - biografia, życiorys

Królowa Wiktoria była jedną z najdłużej żyjących i najdłużej panujących monarchiń Wielkiej Brytanii i Irlandii. Podczas swego panowania stała się także władczynią Indii oraz Kanady, gdyż to w latach jej panowania utworzono dominium tego kraju. Potomkowie Wiktorii do dziś zasiadają na rozmaitych tronach świata, m.in. w Danii, Norwegii, Hiszpanii, Szwecji i Belgii.

Wiktoria była córką Księcia Kentu oraz księżniczki Saksonii. Urodziła się w 1819 roku i już osiem miesięcy po urodzeniu została osierocona przez swojego ojca. Wychowywana była na dworze, gdzie najbliższe osoby dziewczynki mówiły w języku niemieckim, dopiero w dzieciństwie Wiktoria uczyła się mówić po angielsku. W przyszłości poznała także język francuski, włoski, grecki i łaciński. Miała najlepszych nauczycieli i guwernantki.

Kiedy księżniczka miała jedenaście lat, została prawną następczynią tronu. W wieku dwudziestu lat zakochała się w Albercie von Saschen-Coburg-Gotha, który był pomniejszym niemieckim księciem i zaproponowała mu małżeństwo. Jednak rok wcześniej, 28 czerwca 1838 roku, nastąpiła koronacja młodej królowej, która odtąd przejąć miała najważniejsze obowiązki w państwie. Ze względu na swoje niedoświadczenie, miała wielu pomocników, szczególnie Williama Lamba – wicehrabię Melbourne, który był ówczesnym premierem, jednak wskutek niepokojów w koloniach podał się on do dymisji w 1839 roku.

Jego dymisja nie trwała jednak długo. Na jego miejsce został wybrany przedstawiciel partii konserwatywnej – Robert Peel. W Anglii panowało wówczas prawo, które pozwalało przedstawicielom rządzącej partii na mianowanie wybranych przez siebie ludzi członkami dworu królewskiego. Każdy przedstawiciel rządu chciał oczywiście umieścić na nim swoją żonę, jednak z tego tytułu powstały kłótnie, gdyż Wiktoria przywiązała się do wcześniejszych dwórek. Peel musiał zrezygnować ze stanowiska, na które powrócił William Lamb.

W 1840 roku Wiktoria wyszła za swojego ukochanego Alberta i tworzyła z nim zgodną i szczęśliwą parę. Mieli dziewięcioro dzieci – pięć córek oraz czterech synów. Kiedy Wiktoria była w pierwszej ciąży, stała się ofiarą zamachu, jednak ani ona, ani nienarodzone dziecko na tym nie ucierpiało. W trakcie swojego życia królowa przeżyła jeszcze kilka zamachów na swoją osobę i nie wszystkie były takie nieszkodliwe jak ten.

W 1846 zmieniły się rządy i zamiast obejmującego stanowisko premiera Peela urząd ten objął John Russel. Jednak królowa miała problemy z jego gabinetem, szczególnie z ministrem spraw zagranicznych, który wydawał polecenia bez zgody królowej.

Wiktoria bardzo lubiła Irlandię i była faworytką tamtejszej ludności tym bardziej, że w czasie klęski głodu, która trwała na Zielonej Wyspie od 1845 aż do 1851 roku, królowa przeznaczyła znaczną pomoc materialną dla jej mieszkańców. Niestety później jej pozycja uległa pogorszeniu wskutek rozmaitych zaszłości z przedstawicielami wyspy. W latach 50. zmienił się rząd, a Anglia wdała się w wojnę krymską z poparciem dla Turcji przeciwko Rosji. To dzięki tej wojnie ustanowiono medal – Krzyż Wiktorii przyznawany za zasługi na polu walki. Piąta dekada XIX stulecia przyniosła także II wojnę opiumową oraz bunt Sipajów.

W 1861 roku Wiktoria musiała pożegnać się ze swoim ukochanym mężem, który nagle zmarł. Od tego czasu stała się całkiem inną kobietą – ubierała się tylko na czarno, stała się smutna, wolała przebywać w odosobnieniu. Wpłynęło to na sposób, w jaki postrzegana była przez społeczeństwo. Mimo iż nadal była szanowaną monarchinią, opinia społeczna zaczynała odnosić się do niej z pewnym dystansem. Krążyły plotki, ze Wiktoria blisko związała się z niejakim Johnem Brownem, który był koniuszym. Istniały nawet pogłoski, że para wzięła potajemny ślub, jednak nigdy nie zostały one zweryfikowane.

Lata 70. to kolejne zmiany na stanowiskach rządzących (Benjamin Disraeli, William Ewart Gladstone). Jedni premierowe cieszyli się większą, inni – mniejszą sympatią królowej. To także kolejne zamachy na życie Wiktorii. W końcowych latach życia plotki o rzekomym romansie Wiktorii z Johnem Brownem straciły na sile i królowa znów wróciła do łask. Stała się bardzo popularna i stawiana za przykład moralności i dobrego wychowania. Ta tendencja utrzymywała się tym bardziej, kiedy Anglia świętowała pięćdziesięciolecie panowania Wiktorii, a wzrosła znowu w sześćdziesiątą rocznicę jej panowania.

Obchody tego wydarzenia były okazją do świętowania w całym kraju, a królowa przyjmowała delegacje różnych państw, które składały jej życzenia. Schorowana Wiktoria jeździła już wówczas na wózku inwalidzkim. Koniec życia nie był dla niej szczęśliwy. Musiała ona przeżyć śmierć dwóch synów, trzech wnuków oraz paru innych członków rodziny. Te smutne wydarzenia z pewnością przyczyniły się do pogorszenia się stanu zdrowia królowej.

Krwiak mózgu doprowadził do śmierci królowej Wiktorii 22 stycznia 1901 roku. Jej miejsce zajął syn – dotychczas książę Walii – który przybrał imię Edwarda VII.

Wiktoria ceniona była za moralność oraz unikanie skandali obyczajowych, co było rzadkością wśród jej poprzedników rządzących Anglią. Szanowała wartości rodzinne, była monarchinią, dla której łatwo było żywic szacunek. Ze względu na swoje liczne potomstwo, nazywana była „babką Europy”, gdyż wielu z członków rodu zasiadało i zasiada na tronach wielu europejskich państw.

Jako ciekawostkę można podać, iż za panowania Wiktorii po raz pierwszy wprowadzono w Anglii znaczki pocztowe oraz transport kolejowy, władczyni spopularyzowała również posiadanie kotów jako zwierząt domowych. Jako postać jest stale obecna w kulturze jako bohaterka książek, filmów, piosenek i dzieł malarskich.