Stefan „Grot” Rowecki - Armia Krajowa - działalność

Jednoznaczny wynik kampanii wrześniowej nie złamał ducha walki w narodzie polskim. Pozbawieni władz, które zostały internowane w Rumunii oraz regularnego wojska Polacy potrafili mimo wszystko zorganizować sprawnie funkcjonujące państwo podziemne, w którym kwestie bezpośredniej walki z okupantem należały do dowództwa Armii Krajowej.

Armia Krajowa powstała 14 lutego 1942 r. rozkazem Naczelnego Wodza Polskich Sił Zbrojnych, gen. Władysława Sikorskiego. Nie została ona utworzona od podstaw, gdyż jej struktury zostały przejęte z działającego już od listopada 1939 r. Związku Walki Zbrojnej. Głównym jej celem było doraźne prowadzenie zorganizowanego oporu przeciwko niemieckiemu okupantowi, sabotowanie jego operacji, działalność dywersyjna oraz propaganda antyhitlerowska. W dalszej perspektywie miało to doprowadzić do wybuchu ogólnopolskiego powstania zbrojnego, w najodpowiedniejszym ku temu momencie - akcja o kryptonimie „Burza”. Powszechnie uważa się, że ramach Armii Krajowej istniały najsilniejsze i najsprawniej dowodzone podziemne wojska podziemne w tamtym czasie w Europie.

Doskonała organizacja oraz przemyślana struktura Armii Krajowej to głównie zasługa jednego człowieka - generała dywizji Stefana Roweckiego, pseudonim „Grot”, który to doprowadził do faktycznego zjednoczenia największych konspiracyjnych organizacji o charakterze wojskowym, funkcjonujących na początku lat 40. na terenach byłego państwa polskiego. Przedtem aktywnie działał on w organizacji „Wachlarz” - powołanej po wybuchu wojny niemiecko-bolszewickiej w lecie 1941 r., specjalnej jednostki, której zadaniem była dywersja na tyłach armii niemieckiej oraz sabotowanie niemieckich transportów kierowanych na wschód.

Po oficjalnym zjednoczeniu polskich sił konspiracyjnych do walki z okupantem, gen. Rowecki dokonał centralizacji władzy z jej ich obrębie, gruntownej restrukturyzacji oraz ogólnego uporządkowania. Sam został pierwszym Komendantem Głównym Armii Krajowej.

Podczas swojej, wywrotowej w oczach władz niemieckich, działalności jego osoba przykuła szczególną uwagę wrogich służb bezpieczeństwa. Grot-Rowecki stał się najbardziej poszukiwanym spośród wszystkich Polaków uznanych za wyjątkowo niebezpiecznych. Dzięki zręcznemu kamuflażowi oraz zachowaniu najwyższej konspiracji działał on w strukturach AK aż do czerwca 1943 r. Wówczas to został wydany w ręce gestapo przez agentów ulokowanych w swoim najbliższym otoczeniu a następnie przewieziony do Berlina i osadzony w obozie koncentracyjnym w Sachsenhausen.

Po wybuchu powstania warszawskiego - w nocy z 1 na 2 sierpnia 1944 r., na osobisty rozkaz Heinricha Himmlera generał Rowecki został „prewencyjnie” zgładzony na terenie obozu.