David Hume - biografia, życiorys

David Hume urodził się 7 maja 1711 w Edynburgu. Jego rodzina wywodziła się z ziemiaństwa. Dzieciństwo spędził w Ninewells, należącym do jego rodziny. Otrzymywał od bliskich niewielką ilość pieniędzy jako rekompensatę za to, że nie odziedziczył majątku. Pieniądze te pozwoliły mu podjąć naukę.

Filozof studiował we Francji. Spędził tam trzy lata, od roku 1734. Był to okres bardzo płodny dla uczonego. Wspomnieć wystarczy, że to właśnie tu powstało jego najważniejsze dzieło pt.: „Traktat o naturze ludzkiej”. Dużo uwagi Hume poświęcał zagadnieniom związanym z etyką. Poruszał również różne aspekty związane z polityką. Zaowocowały one szeregiem rozpraw filozoficznych, które ukazały się kilka lat później, w roku 1744. Cztery lata później drukiem ukazało się jego kolejne dzieło zatytułowane „Badania dotyczące rozumu ludzkiego”. Po przyjeździe do Edynburga uczony starał się o posadę na tamtejszym uniwersytecie. Jego działania okazały się bezskuteczne. Nie ponawiał już owych prób. Dopiero w roku 1751 postanowił ubiegać się o pracę na uniwersytecie w Glasgow.

Hume, jako filozof, przeciwstawiał się racjonalizmowi. Wysnuł teorię, iż na postrzeganie świata przez człowieka wpływ mają bodźce oraz odczucia zmysłowe. Obrazy zaś składają się z pamięci i wyobraźni. Jego filozofia była impulsem do badań nad irracjonalnymi zachowaniami w aspekcie psychologicznym. Hume stworzył teorię bodźców, która jest jedną z najbardziej znanych teorii jego autorstwa. Inna głosiła, że możemy dostrzec jednorazowo wyłącznie jedno zjawisko. Nie można więc jednocześnie zaobserwować przyczyny i skutku, ale tylko poszczególne z nich osobno. Głosił również, że wartościowa jest tylko ta wiedza, która ma podstawy logiczne lub można ją poznać empirycznie.

Podczas pobytu w Edynburgu zaczął się Hume żywo interesować historią. Efektem jego nowej pasji była „Historia Anglii”, której był autorem. Dzieło wydawane było od roku 1754 do 1762.

W latach 1763-1766 Hume po raz kolejny wyjechał do Paryża. Tym razem dał się poznać jako zaradny polityk, który szybko zaskarbił sobie zwolenników i sprzymierzeńców. Pełnił bowiem funkcję sekretarza poselstwa. Kiedy powrócił do kraju, zaoferowano mu stanowisko podsekretarza w resorcie spraw zagranicznych.

Do Edynburga powrócił dopiero w roku1769, gdzie zmarł 25 sierpnia 1776 roku.