Ludwig van Beethoven - biografia, życiorys

Ludwig van Beethoven urodził się w Bonn w Niemczech w 1770 roku, czyli w czasie, gdy w muzyce panował konserwatyzm. Jest uznawany za jednego z najwybitniejszych twórców, którego dzieła zapoczątkowały styl romantyczny. Mówi się, że nadał on sztuce kompozycji wymiar twórczości artystycznej.

W latach jego młodości rozpętała się swego rodzaju burza, czego skutkiem było uchwalenie konstytucji w Ameryce, zburzenie Bastylii, ścięcie Ludwika XVI. Tę właśnie burzę Beethoven odzwierciedlał w swojej muzyce. Jest ona bowiem rewolucyjna w formie, przesiąknięta duchem walki, a także motywami z codziennego życia impulsywnego artysty.

Beethoven od lat najmłodszych miał kontakt z muzyką, ponieważ zarówno jego ojciec, jak i dziadek zatrudnieni byli w orkiestrze na dworze arcybiskupa w Bonn. Bardzo szybko zatem zdolności Ludwiga zostały zauważone. Jego pierwsze utwory wydano, gdy miał zaledwie 12 lat. Były to trzy sonaty fortepianowe.

W 1787 roku Beethoven wyjechał do Wiednia, gdzie pobierał nauki u samego Mozarta. Niestety jego pobyt w Austrii trwał zaledwie dwa tygodnie. Siedemnastoletni wówczas Ludwig zmuszony został do powrotu do Bonn, ponieważ jego matka była umierająca, a ojciec pogrążył się w rozpaczy i alkoholizmie. Dwa lata później Beethoven przejął obowiązki głowy rodziny i otrzymał posadę muzyka na dworze arcybiskupa. Jego pensja była jednak niewielka. W związku z tym zmuszony był dorabiać grając na altówce i organach w licznych orkiestrach. Dzięki temu zyskał sobie sławę wirtuoza wśród snobistycznej publiczności. Kiedy Joseph Haydn zaproponował mu naukę we Wiedniu, fani i zarazem przyjaciele z salonów gotowi byli wspomóc jego i jego rodzinę finansowo. W 1792 roku opuścił Ludwig Bonn i już nigdy do niego nie powrócił.

Haydn okazał się jednak słabym pedagogiem. Był niecierpliwy i kapryśny wobec swojego ucznia, co skłoniło Beethovena do zmiany nauczyciela. W Wiedniu nie było problemu ze znalezieniem odpowiedniej do tego osoby, zwłaszcza z tak doskonałymi referencjami, jakimi legitymował się Ludwig, pochodzącymi od jego wpływowych przyjaciół. Dzięki nim młody kompozytor miał wstęp do najbardziej elitarnych kręgów miłośników muzyki, co pozwoliło mu grywać wspaniałe improwizacje fortepianowe na prywatnych koncertach. To właśnie na jednym z takich koncertów Beethoven został zauważony przez księcia Karla Lichnowsky’ego, który zaproponował mu zamieszkanie w swojej rezydencji. Beethoven wykazywał ostentacyjny brak szacunku dla konwenansów, a narzucane mu przez współmieszkańców pałacu księcia Karla maniery, do których nie był w stanie przywyknąć, sprawiły, że zdecydował się opuścić książęce salony.

W twórczości Beethovena wyraźnie widać ducha wolności i niezależności. Takiego impulsywnego i nieco odmiennego Ludwiga akceptował jednak inny mecenas, arcyksiążę Rudolf, brat cara Austrii. Tolerował jego nieszablonowy styl bycia i kochał jego muzykę. Twórczość kompozytorska Beethovena dzielona jest na trzy okresy. Okres pierwszy to czas, kiedy powstały utwory takie jak I i II symfonia, pierwsze 6 kwartetów smyczkowych, 3 koncerty fortepianowe oraz pierwszych kilkanaście sonat fortepianowych, między innymi znane sonaty „Patetyczna” i „Księżycowa”. Okres ten nazywany jest klasycznym. Drugim jest tak zwany okres heroiczny, który cechuje preferowanie dużych form o charakterze bohaterskim i należą do niego symfonie od II do VIII, IV i V koncert fortepianowy, „Koncert skrzypcowy”, „Koncert potrójny”, pięć kwartetów smyczkowych, kolejne dziesięć sonat fortepianowych, sonata skrzypcowa A-dur i jedyna opera kompozytora – „Fidelio”. Ostatni okres jego twórczości nazwany romantycznym, charakteryzuje się dużą innowacyjnością formalną i bardzo silnym osobistym wyrazem, typowym dla burzliwego czasu, o którym mowa. Należą do niego dzieła takie jak: monumentalna msza symfoniczna „Missa Solemnis”, ostatnie pięć kwartetów smyczkowych nazwanych „Kwartetami Golicynowskimi”, „Wielka Fuga”, a także ostatnie pięć sonat fortepianowych.

Mniej więcej 25-letni Beethoven począł tracić słuch. Mimo to nie zaprzestał tworzenia, a nawet wykonywania swoich dzieł. Wykazał się ogromną siłą ducha, pasją i talentem. Mimo całkowitej głuchoty, która nastąpiła około 1818-1819 roku, dalej komponował wielkie dzieła.

W ostatnich latach swojego życia został członkiem szwedzkiej Akademii Nauk oraz otrzymał złoty medal za „Mszę Uroczystą” od Ludwika XVIII. Jednakże destrukcyjny tryb życia i intensywna praca całkowicie wyczerpały organizm Beethovena. Zmarł w 1827 roku po długiej agonii.