Wikingowie - Wyprawy wikingów - czynniki, które zadecydowały o ich powodzeniu

Naturalność i łatwość z jaką kolejne wyprawy łupieskie wikingów osiągały swój cel do dzisiaj zadziwiają historyków wojskowości. Na pierwszy rzut oka prymitywne, barbarzyńskie bandy wojowników normandzkich przez długie siały postrasz wśród najpotężniejszych władców europejskich nie mając sobie równych w bezpośrednim starciu. Głównym jednak czynnikiem, jaki umożliwił im zakrojoną na taką skalę skuteczna ekspansję (nieważne czy łupieżczą czy kolonizacyjną) była przede wszystkim doskonała znajomość sztuki żeglowania.

Wojownicy normandzcy byli jak nikt inny w swoich czasach obeznani z rzemiosłem morskim i doskonale znali się na żeglowaniu po  przybrzeżnych i otwartych wodach Europy Północnej oraz poniekąd Oceanu Atlantyckiego. Znali oni techniki nawigacji za pomocą gwiazd, tajniki budowy szybkich i wytrzymałych okrętów a także potrafili wykorzystać większość napotkanych na swojej drodze wiatrów - co mając na uwadze fakt, iż Europejczycy wciąż zdani byli na żeglowanie tylko zgodnie z kierunkiem wiatru, stanowi nie lada wyczyn.

Statki wykorzystywane przez wikingów (tzw. langskipy) były na ogół długimi i smukłymi, osiągającymi nawet kilkadziesiąt metrów długości, płaskodennymi łodziami wiosłowymi, które zdolne były do osiągnięcia dużej szybkości (do 10 węzłów). Do głównych ich rodzajów należały: drakkary - największe okręty używane w czasie wypraw łupieskich, pełniące zazwyczaj rolę okrętów flagowych normandzkich wodzów, wyposażone w co najmniej 60 rzędów wioseł i duże żagle rejowe (ok. 200 metrów kwadratowych powierzchni) oraz mniejsze knary o nieco wyższych burtach i wiosłach jedynie w tylnej części, używane głównie w celach kolonizacyjnych i handlowych. Niewielkie zanurzenie normandzkich okrętów pozwalało ponadto żeglowane w górę rzek oraz w razie potrzeby przemieszczanie ich po lądzie, np. w celu przetransportowania z jednego koryta rzecznego do drugiego (dzięki temu wikingowie z Bałtyku dotarli nawet na Morze Czarne czy Kaspijskie). Do najbardziej spektakularnych eskapad wikingów w głąb stałego lądu (głównie Francji) należą m. in. złupienie Cambrai nad rzeką Skaldą, Chartres nad rzeką Eure czy dotarcie za Orlean wzdłuż Loary.