Zamach stanu w Pakistanie - Obalenie Bhutto

W latach 1971-1977 w Pakistanie rządził Zulfikar Ali Bhutto, pakistański polityk i prezydent, będący później premierem. Jego prezydentura przyniosła wiele nowatorskich rozwiązań - uchwalono konstytucję, wprowadzono demokrację parlamentarną. Dążono do federalizmu.

Rządy Bhutto cechowało rozdawanie ziemi i nacjonalizacja przemysłu, co z kolei negatywnie odbiło się na gospodarce pakistańskiej. W 1973 r. zorganizowano pucz i rebelię wymierzoną przeciwko Bhutto. Bhutto wraz z armią zdławiał bunt i wprowadził rządy terroru. Jego rządy zaczęły spotykać się z niezadowoleniem, spadała popularność Bhutto, oskarzono go o korupcję, terror polityczny i reżim. W 1977 r. jego partia wygrała wybory, jednak wykryto fałszerstwo wyników głosowania, co z kolei zmusiło opozycję do jawnej i otwartej walki przeciwko niemu.

5 lipca 1977 r. Bhutto został obalony przez Muhammada Zia ul-Haqa, który był szefem sztabu armii pakistańskiej, a którego popierali fundamentaliści islamscy. Zia ul-haq wprowadził stan wyjątkowy, rozprawił się z partiami politycznymi i zbudował państwo bezpartyjne. Koran stał się oficjalnym dokumentem państwa. Bhutto został aresztowany i trafił do więzienia, niebawem jednak został wypuszczony ale nie na długo. Został ponownie aresztowany pod zarzutem zaplanowania i zlecenia zabójstwa z pobudek czysto politycznych. Sąd skazał go na śmierć bez prawa odwołania. Powieszono go w 1979 r. Sąd odrzucił apelację.