Mieszko I - biografia, życiorys

Mieszko I przyszedł na świat pomiędzy 922 a 945 rokiem. Rękopisy sugerują, iż datą jego urodzin mógł być 920 lub 931 rok, lecz historycy datują narodziny na podstawie domysłów.  Był pierwszym księciem z dynastii Piastów oraz pierwszym władcą Polski. Synem Siemomysła, wnuk Lestka oraz ojciec Bolesława Chrobrego. O jego dziejach dowiadujemy się z zapisków kronikarzy, świadectw odwiedzających Polskę gości. Mieszko uważany jest za historycznego władcę Polan, który kontynuował i rozwijał dzieło swoich przodków. Także od Galla Anonima dowiadujemy się o pierwotnej ślepocie Mieszka, której miał doświadczyć jako dziecko. Ten opis nie ma wartości historycznej, ponieważ ma charakter średniowiecznej alegorii ociemnienia pozbawionej chrztu Polski, którą Mieszko miał przywrócić do światłości. 

Tron przypadł mu w udziale w latach 950-960. Musiał podjąć się zadania zjednoczenia obszernego, różnorodnego pod względem etnicznym oraz kulturowym terytorium. Najprawdopodobniej mógł się spodziewać wsparcia ze strony możnych liczących na umocnienie własnych wpływów. Podróżnik z Hiszpanii, Żyd Ibrahim ibn Jakub pisał o władcy: „Mieszko, król północy”. Podkreślał sprawną organizację jego drużyny, w której służyli zawodowcy niejednokrotnie obcego pochodzenia..

Państwo Polan pod panowaniem pierwszego władcy miało początkowo charakter organizacji pogańskiej, która sięgała po coraz szersze wpływy. Około 960 roku w posiadaniu Mieszka były Wielkopolska, Kujawy, Mazowsze i wschodnia Małopolska. Potem zawalczył o Pomorze. Ziemie południowe ulegały jeszcze wpływom południowego sąsiada. Wg stworzonej przez arcybiskupa Trewiru Adalberta kroniki, banita z książęcego rodu, niejaki Wachman miał pokonać Mieszka dwukrotnie, dowodząc Wioletami albo Wolinianami. Kiedy władca Polski zajął Łużyce miał okazję zetknąć się z cesarstwem  i najpóźniej w 967 roku uznał jego zwierzchność. Relacja ta miała raczej naturę partnerstwa i stawiała wymóg udzielenia pomocy militarnej w razie potrzeby.

W 965 roku Mieszko zawarł sojusz z władcą czeskim, Bolesławem i w ramach potwierdzenia rozejmu pojął za żonę jego córkę Dąbrówkę (Dobrawę) Przemyślidką. W 972 roku Mieszko zmagał się z najazdami margrabiego Hodona, którego pokonał w walce brat władcy, Czcibor, w bitwie pod Cedynią. To wygrana umożliwiła Mieszkowi dotarcie na Pomorze. Na wiadomość o upadku Hodona cesarz podjął się roli mediatora pomiędzy zwaśnionymi władcami. Sąd cesarski miał miejsce w Kwedlinburgu w 973 roku. Gwarantem dotrzymania umowy miało być przysłanie jako zakładnika sześcioletniego syna władcy, Bolesława. Tego samego roku chłopiec wrócił do kraju.

W 966 roku Mieszko I przyjął chrzest, do czego przyczyniła się jego żona Dąbrówka. W roku 968 do Polski przybył biskup misyjny, Jordan, podlegający Stolicy Apostolskiej. To rozpoczęło kilkusetletnie nawracanie ludności na wiarę chrześcijańską. Konsekwencją przyjęcia chrztu był udział w politycznej jedności, cywilizacji Zachodu oraz wywyższenie władcy jako członka świata chrześcijańskiego, co równało się jego namaszczeniu przez Chrystusa.

Po śmierci Dąbrówki w 977 roku przymierze z Czechami dobiegało końca. W 979 roku nastąpiła nieudana napaść cesarska na kraj Mieszka. Mimo tego zatargu książę zdecydował się zawrzeć porozumienie z najeźdźcą. W 980 roku pojął za żonę Odę, córkę zarządzającego Marchią Północną Dyktryka. Z tego małżeństwa przyszło na świat trzech synów: Mieszko, Świętopełk oraz Lambert.

Od czasu ślubu z Odą, Mieszko uaktywnił się na gruncie międzynarodowym. W 981 roku Książę Kijowa Włodzimierz zawłaszczył Grody Czerwieńskie. W 985 roku władca zaangażował się w niemiecki atak na Połabie. W 986 roku w Kwedlinburgu władca Polan uznał dominację Ottona III oraz zawarł z nim przymierze skierowane przeciw pogańskim plemionom Połabskim.

W latach 80. X wieku Mieszko upomniał się o terytoria południowe. To stało się przyczyną konfliktu z czeskim władcą Bolesławem II Pobożnym, który zarzucał Mieszkowi zagarnięcie „królestwa” (sytuującego się wg historyków gdzieś pomiędzy Małopolską a Śląskiem).

Mieszko I zmarł 25 maja 992 roku, wykształciwszy za życia kraj będący zawiązkiem narodu Polskiego. Przed śmiercią oddał swoje państwo pod opiekę Stolicy Apostolskiej w dokumencie „Dagome iudex”. Prowadził głównie politykę dyplomatyczną i dążył do tego, aby złączyć pod swoją osobą rozmaite plemiona i przekuć tę jedność w siłę chrześcijańskiego, liczącego się w Europie państwa.