Wilhelm Zdobywca - biografia, życiorys

Wilhelm Zdobywca, właściwie Wilhelm I Zdobywca, Wilhelm Bękart urodził się około roku 1028 w Falaise (miejscowość w Dolnej Normandii we Francji), a zmarł 9 września 1087 roku w klasztorze w Rouen (miejscowość w Górnej Normandii we Francji). Jego ojcem był książę Robert I Wspaniały, władca Normandii, bratobójca. Jego matką była Herletta, kobieta pochodząca z niższych sfer, której oficjalnie nadano status metresy króla.

Historia życia Wilhelma I Zdobywcy jest różnorodna i niemal bajeczna. Pochodził z nieprawego łoża, mimo to, jego ojciec właśnie jego wyznaczył na swojego potencjalnego następcę. Na dworze z trudem zaaprobowano tę decyzję, gdyż Wilhelm był wtedy w wieku zaledwie siedmiu lat.

Wkrótce po wyjeździe Roberta (zmarł w czasie podróży) Wilhelm musiał zająć się swoim urzędem na poważnie. Doszło do istnej anarchii, której dziecko nie było w stanie utrzymać w ryzach. Formalnie władza spoczywała w rękach Wilhelma, jednak samowolni możnowładcy zawiązali przeciwko niemu spisek. Młody król musiał uciekać do Falaise, gdzie pomocy udzielił mu Henryk I.

W roku 1047 doszło do krwawej bitwy pod miejscowością Caen, którą wygrał Wilhelm. Wokół jego osoby zawiązało się stronnictwo jego zwolenników, których władca obdarował godnościami. Byli to między innymi: Roger de Beaumont, Roger de Montgomerie, William de Warenne oraz jego przyrodni bracia. W roku 1053 król ożenił się z Matyldą (Maud) Flandryjską – swoją przyrodnią siostrą, córką Roberta I Wspaniałego. Dzięki temu strategicznemu posunięciu zyskał sojusznika, hrabiego Flandrii Baldwina V.

Kilkakrotnie dochodziło do próby zamachu stanu, jednocześnie zerwano sojusz francusko-normandzki. Wilhelm zaczął podbój terytoriów. Zdobył hrabstwo Mayenne, Bretanię. Kiedy pojawiła się możliwość zdobycia tronu Anglii, Wilhelm zadziałał strategicznie, powołując się na domniemane przysięgi, że to on będzie następcą angielskiego tronu. Sprawę przedstawił papieżowi w taki sposób, że ekspedycja do Wielkiej Brytanii miała być formą kary za krzywoprzysięstwo. Tak naprawdę Wilhelm szukał pretekstu, aby móc bić się o wpływy w Anglii.

27 i 28 września flota księstwa Normandii wyruszyła do wybrzeży Wielkiej Brytanii. W tym samym czasie na wyspach wylądował kolejny pretendent do tronu brytyjskiego – Harald III Surowy – król Norwegii. Normanowie wygrali dzięki nieszczęśliwemu wypadkowi – ktoś przypadkowo zabił króla Harolda. Po drodze do Londynu, Wilhelm spalił kilka wsi i pozabijał wielu wieśniaków. 25 grudnia został koronowany na władcę Wielkiej Brytanii po kapitulacji Edgara III.

Do roku 1081 wybuchały regularne powstania, rebelie, krwawo tłumione przez Wilhelma i jego popleczników. Największym problemem nowego króla był pusty skarbiec królewski. Postanowił zapełnić go więc pieniędzmi ludności anglosaskiej, nakładając na nie niebotyczne podatki. Normanów król wyróżniał, ludność anglosaską bez skrupułów poniżał, upokarzał i gnębił. W latach 1077–1080 prowadził wojny z własnym synem. Został ranny w walce z królem francuskim pod Mantes. Zmarł 9 września 1087 roku. Pochowano go w klasztorze w Caen.

Miał około jedenaściorga dzieci: czterech synów i około siedem córek, między innymi Cecylię, Ryszarda, Roberta, Adelę, Konstancję, Agatę, Matyldę i Henryka. Za swojego panowania rozszerzył wpływy Normandii na Wielką Brytanię. Hojnie rozdzielił swój majątek pomiędzy dzieci, część przeznaczył na kościół i ludzi ubogich, ale pomimo to umarł w osamotnieniu i zapomnieniu w zapuszczonym klasztorze, na polu anglosaskiego chłopa, któremu płacono odszkodowanie za zabranie części ziemi w Caen. Ciało monarchy nigdy nie powróciło do ojczyzny.