Bolesław Bierut - biografia, życiorys

Bolesław Bierut (naprawdę Bolesław Biernacki) urodził się 18 kwietnia 1892 r. w Rurach Jezuickich w administracyjnej dzielnicy Lublina, a zmarł 12 marca 1956 r. w Moskwie. Jego ojcem był Wojciech Bierut, a matką Salomea Wolska. Uczęszczał do szkoły katedralnej w Lublinie, ale szkoły nie ukończył, gdyż został wyrzucony w ostatniej klasie za uczestnictwo w proteście przeciwko używaniu języka rosyjskiego. Był związany z takimi partiami jak Polska Partia Socjalistyczna – Lewica (partia o charakterze socjalistycznym) czy Komunistyczna Partia Polski.

W latach 1925–1926 przebywał w Moskwie na tajnych szkoleniach, gdzie rozpoczął współpracę z Międzynarodową Szkołą Leninowską i na rozkazy z Kominternu (organizacja powołana przez Lenina w celu rozszerzania idei komunistycznych) wyjeżdżał między innymi do Austrii i Bułgarii. Po powrocie do kraju przeszedł do wywiadu sowieckiego i do NKWD (Ludowy Komisariat Spraw Wewnętrznych ZSRR). Został skazany na siedem lat pozbawienia wolności i w 1938 na mocy amnestii uwolniono go. W czasie II wojny światowej przyjął obywatelstwo sowieckie i powrócił do Polski jako Bolesław Birkowski na stanowisku przewodniczącego Krajowej Rady Narodowej. Tam doszło do ostrego konfliktu pomiędzy nim a Władysławem Gomułką. W czerwcu 1944 roku Bierut wysłał donos na KC PPR.
    
W sierpniu 1944 roku i jeszcze kilka razy w tym samym roku odbywał rozmowy z rządem RP na uchodźstwie. Doszło do zaostrzenia działalności PKWN. Po konferencji jałtańskiej Polska weszła w strefę wpływów Związku Radzieckiego, Stalin nakazał Bierutowi tworzyć „nową Polskę”. 28 czerwca 1945 roku Bierut powołał do istnienia Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej (proklamował politykę prorosyjską). W wyniku sfałszowanych wyborów w roku 1947 (5 lutego) wygrał wybory na prezydenta RP. Po wstępnych ustaleniach z Józefem Stalinem, odsunął od władzy Władysława Gomułkę i 22 grudnia 1948 roku został oficjalnie przewodniczącym Komitetu Centralnego PZPR, którą kilka dni wcześniej osobiście utworzył.

22 lipca 1952 roku stworzono nowy projekt konstytucji, którą uchwalono jako Konstytucję Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (znosiła ona między innymi trójpodział władzy w Polsce). Był politykiem twardej ręki, dążącym do uzależnienia polskiej suwerenności od wpływów Związku Radzieckiego. Ponadto wysługiwał się aparatem bezpieczeństwa – przede wszystkim Służbami Bezpieczeństwa. Krwawo rozprawiał się ze swoimi przeciwnikami, niejednokrotnie zatwierdzał wyroki na żołnierzach i dowódcach Armii Krajowej. Polskie podziemie nazywano „zaplutym karłem reakcji”, którego trzeba zlikwidować.

Zezwolił na Proces Szesnastu (szesnastu przywódców polskiego podziemia) i stał bezpośrednio za decyzją o uwięzieniu kardynała Stefana Wyszyńskiego. Po śmierci Józefa Salina nadal kontynuował politykę krwawego terroru wobec jakichkolwiek przejawów opozycji. Bolesław Bierut zmarł 12 marca 1956 roku w Moskwie, gdzie przebywał na XX zjeździe KPZR. Pogrzeb komunistycznego polityka odbył się z wielką pompą, z wcześniejszym wystawieniem ciała na widok publiczny. Nie do końca wiadomo, co w prostej linii spowodowało śmierć Bieruta. Według jednej z wersji był to zawał serca, według innej zator tętnicy płucnej.

Bolesław Bierut był jednym z najbardziej bezwzględnych polityków okresu prostalinowskiego. Jego drogą postępowania było uzależnienie kraju od wpływów Związku Radzieckiego, przez co Polska utraciła swoją suwerenność, a komunizm na dobre przejął władzę w pozbawionym pomocy kraju. Jego rządy były nieudolne i w żadnym razie nie poprawiły sytuacji gospodarczej czy stopy życiowej Polaków. Pogłębiły się za to nastroje antyrosyjskie.