Nabuchodonozor II - panowanie, podboje

Nabuchodonozor II słusznie uchodzi za najwybitniejszego przedstawiciela oraz twórcę potęgi państwa nowobabilońskiego. Był synem założyciela panującej w tym okresie w Babilonii dynastii chaldejskiej, Nabopolsara I, który skutecznie przezwyciężył hegemonię Asyrii na Bliskim Wschodzie.

Pierwszym etapem na drodze do budowania potęgi Babilonu było opanowanie niezwykle bogatych byłych prowincji asyryjskich, które po roku 612 p.n.e. znajdowały sie pod kontrolą odradzającego się powoli państwa egipskiego. Kampanię przygotowaną pieczołowicie przez sędziwego króla Nabopolsara poprowadził jednak już jego syn, książę-następca Nabuchodonozor. Przekonujące zwycięstwo nad faraonem Necho II pod Karkemisz w 605 r. p.n.e. zwiastowało szybką i błyskotliwą karierę militarną i polityczną pretendentowi do tronu. Śmierć ojca zmusiła księcia do nagłego powrotu do stolicy i załatwienia formalności związanych z przejęciem przez siebie władzy i koronacją, ale juz kilka lat później dzieło podboju Syrii i Palestyny zostało doprowadzone przez niego do końca. Wojsku babilońskiemu dotarły wówczas aż do znajdującej sie na pograniczu z Egiptem twierdzy Askalon, po drodze zdobywając jeszcze Fenicję i szereg miast nadmorskich. Inwazji babilońskiej oparł się jedynie Tyr, który skapitulował dopiero po 13-letnim oblężeniu w 571 r. p.n.e.

Na nowo zdobytych terytoriach na zachodzie największym problemem dla Nabuchodonozora było utrzymanie w ryzach buntowniczych Judejczyków, którzy przy każdej nadarzającej się okazji występowali przeciwko okupantowi. Ostatecznie kwestię żydowską ich rozwiązano masową deportacją do Babilonu po zdobyciu powtórnym zdobyciu Jerozolimy w roku 586 p.n.e. oraz formalnym zniesieniem Księstwa Judei.

O bezpieczeństwie i sukcesach nowego imperium stanowiły w równiej mierze zwycięstwa na polu bitwy oraz umiejętnie prowadzona przez Nabuchodonozora polityka zagraniczna, zwłaszcza poprawnie układające się stosunki z potężnych sąsiadem z północy, państwem Medów. Priorytetem dla króla Babilonii było niedopuszczenie do odwrócenia się przymierzy i porozumienia się Medów z Egiptem.

Również rozważna polityka wewnętrzna jaką prowadził król, wpłynęła na znaczący wzrost znaczenia państwa babilońskiego. Dobrze zorganizowany system zarządzania prowincjonalnego oraz skuteczna administracyjny - przejęte po Asyryjczykach, zapewniał względne zadowolenie społeczne w obrębie granic państwa. Wpływy z handlu z Medami oraz udział w zyskach ze szlaków kupieckich przecinających się na terytorium babilońskim zapewniał regularne, pokaźne dochody dla stale rozwijającego się imperium. To właśnie doskonała sytuacja ekonomiczna kraju skłoniła Nabuchodonozora do podjęcia największego wyzwania w swoim życiu - całkowitej przebudowy i rozbudowy miasta Babilon. W ich wyniku miasto nad Eufratem stało się największą (do czasów rzymskich) metropolią świata starożytnego oraz znakomicie prosperującym centrum kulturowym i cywilizacyjnym. Legendarny Babilon, znany m. in. z relacji Herodota, czyli olbrzymie fortyfikacje, po których mogły jeździć rydwany, Wieża Babel, Wiszące Ogrody Semiramidy oraz charakterystyczny niemal wzorcowy układ architektoniczny, zostały stworzone właśnie za czasów panowania króla Nabuchodonozora, zdobywcy a zarazem budowniczego.

Niezliczona ilość zwycięstw oraz zasług, jakie przypisać można zmarłemu około roku 562 p.n.e. Nabuchodonozorowi II stawia go w pierwszym szeregu najwybitniejszych władców świata starożytnego. Potężne imperium, jakie udało mu się w krótkim czasie stworzyć, wprawdzie nie przetrwało długo, ale pozostawiło trwały świat w rozwój cywilizacyjny Bliskiego Wschodu.