Ruch oporu w czasie II wojny światowej - Europejski ruch oporu w czasie II wojny światowej

II wojna światowa byłą konfliktem, który spowodował, że wielka część Europy w pewnym momencie znajdowała się pod okupacją niemiecką. Jednak nie oznaczało to, że podbite kraje oraz ludność, zamieszkująca te tereny, poddadzą się całkowicie woli okupanta. Niemożność prowadzenia normalnej walki doprowadziła do narodzin ruchu oporu. Jego zdaniem było zwalczanie wrogich oddziałów, ale także rządów oraz osób współpracujących z Niemcami.

W Europie ruch oporu najsilniej uwidocznił się w Polsce, która stworzyła całą strukturę państwa podziemnego. Było to dzieło wyjątkowe na skalę światową. Innymi państwami, w których bardzo aktywnie działał ruch oporu były: Jugosławia, Białoruś, Holandia i Francja. Każdy kraj okupowany przez hitlerowskie Niemcy wytworzył ten typ organizacji.

Francuski ruch oporu, zwany także „Ressistance”, skierowany był nie tylko przeciwko samym Niemcom. Jego działania uderzały także w kolaborujący rząd Vichy, na czele którego stała Pilippe Petain. Bardzo szybko całość francuskich organizacji podporządkowała się Charlesowi de Gaulle, który nie przyjął postanowień traktatu pokojowego miedzy Francją a Niemcami. Głównym zadaniem ruchu było dokonywanie dywersji na liniach wroga, wydawanie prasy podziemnej, eliminowanie urzędników kolaborujących z rządem. Nie bez znaczenia było także wzajemne udzielanie sobie pomocy, dzięki czemu starano się przetrwać w trudnych czasach. Ponadto partyzantka, w głównej mierze komunistyczna, prowadziła także liczne walki z okupantem hitlerowskim. Francuski ruch oporu zaczął nabierać kształtów wraz z rokiem 1942, kiedy to utworzono Krajową Radę Ruchu Oporu. Dwa lata później, w obliczu nadchodzącego wyzwolenia ze strony aliantów, utworzono Francuskie Siły Wewnętrzne. Wraz z wkroczeniem wojsk wyzwoleńczych, ruch oporu dokonywał licznych wystąpień zbrojnych przeciwko wojskom niemieckim - jednym z nich było powstanie w Paryżu. Duża część członków „Ressistance”, po zakończeniu wojny stała się trzonem tworzonej w późniejszym czasie armii francuskiej.

Do historii przeszedł także ruch oporu, który działał w okupowanej Jugosławii. Na jego czele stanął Josip Broz Tito. Sam ruch związany był z ideologią komunistyczną, a przez to musiał walczyć nie tylko z Niemcami, ale także z partyzantami, którzy opowiadali się za starym porządkiem. Dzięki postanowieniom konferencji w Teheranie z 1943, partyzantka Tity zyskała aprobatę mocarstw zachodnich, które od teraz starały się jej pomagać. Pozwalało to organizacji powoli odzyskiwać tereny zajęte przez Niemców. Naziści starali się powstrzymać działania Tity poprzez zamachy na jego osobę - były one jednak nieskuteczne. Dzięki współpracy i pomocy udzielonej przez ZSRR, w roku 1945 Jugosławia została wyzwolona przez własnych partyzantów. W późniejszym czasie zaowocowało to tym, że cieszyła się ona większą swobodą w porównaniu z innymi państwami bloku komunistycznego.

Nie należy zapominać także o innych ruchach oporu, które działały np. na Białorusi. Bardzo często ruch oporu powstawał w Europie Środkowej oraz Wschodniej z inicjatywy tamtejszych partii komunistycznych. Często także zapomina się o ruchu oporu w Niemczech, mimo że istniał on także tam. Nie wszyscy bowiem popierali totalitarne rządy Hitlera. Najsławniejszym  dokonaniem ruchu oporu w III Rzeszy był nieudany zamach na przywódcę hitlerowskich Niemiec, który miał miejsce 20 lipca 1944 roku. W jego wyniku dokonano w państwie masowych aresztowań oraz egzekucji, które powstrzymały rozwój tego typu organizacji.