Konfucjusz - biografia, życiorys

Konfucjusz urodził się w roku 551 p.n.e. w Chinach. Pracował ciężko już od najmłodszych lat. Zatrudniał się jako pasterz pilnujący bydła. Dzięki temu zajęciu mógł zarobić pieniądze, które przeznaczał na naukę. Cztery lata później, gdy miał lat dziewiętnaście, ożenił się. Od tego momentu zaczął przyjmować zatrudnienia dające większe uznanie niż wypas zwierząt. Pracował jako urzędnik i nadzorca majątków książęcych (pól). Niedługo potem, na rok 530 p.n.e. datuje się założenie przez niego pierwszej szkoły.

Jako że w państwie Lu wybuchło powstanie, Konfucjusz był zmuszony wyjechać. Kiedy wrócił, mimo tego, że zmienił się panujący, mógł powrócić na swoją posadę. Zbliżył się bardzo do władcy i niebawem włączono go do grona doradców. W roku 497 p.n.e. wybuchło kolejne powstanie. Filozof nawoływał do niszczenia murów miast tych rodów, które podżegały do buntu i sprzeciwu wobec państwa. Do ojczyzny powróci w roku 483 p.n.e. Tym razem nie czekała już na niego stara posada. Zajął się wyłącznie nauczaniem.

Konfucjusz duży nacisk kładł na aspekt etyczny życia człowieka i jego wychowanie. Uczył dobrego zachowania i tłumaczył, jakie cechy powinien posiadać człowiek, który chce być szczęśliwy i dobry. Ważnymi zagadnieniami, o których mówił, była „prawość”, która nie mogła być wynikiem chęci osiągnięcia innego celu poza nią samą. Innym elementem nauki Konfucjusza było głoszenie miłości bliźniego. Mówił on bowiem, że tylko ci są przydatni w społeczeństwie, którzy potrafią służyć innym. Ludzie musieli kochać się nawzajem, aby spełniać wobec siebie obowiązki, jakie narzuciło im społeczeństwo. Ktoś żywiący nienawiść nie mógł być, według filozofa, dobrym obywatelem.

Konfucjusz zmarł w 479 roku p.n.e. Jego filozofia przerodziła się w religię. Nauki, które głosił za życia, zebrali jego uczniowie. Powstało z nich dzieło pt.: „Dialogi konfucjańskie”.