Auguste Renoir - biografia, życiorys

Auguste Renoir był wybitnym przedstawicielem impresjonizmu. Urodził się w Limoges we Francji jako syn krawca Leonarda Renoir oraz szwaczki Marguerite Merlet. Miał sześcioro rodzeństwa.

Jego pierwszym zawodem była praca w paryskiej fabryce porcelany. Oddawał się zajęciu zdobienia porcelanowych wyrobów przez pięć lat, do roku 1858, kiedy manufaktura zbankrutowała pod wpływem dominacji maszyn zdobniczych. Kolejnym zajęciem młodego Augusta było ozdabianie chińskich wachlarzy oraz tkanin.

Renoir z pasją kopiował dzieła wielkich mistrzów, chociażby Watteau czy Rubensa. Wpływ rubensowski był zawsze widoczny w jego pracach w radosnym przedstawianiu zmysłowej strony życia.

Od 1862 roku zaczął uczęszczać do pracowni Charlesa Gleyre’a, równolegle ucząc się w paryskiej Akademii Sztuk Pięknych. Jego pierwszy wystawiony w Salonie obraz zatytułowany był „Esmeralda” (1864) i powstał zainspirowany „Dzwonnikiem z Notre Dame”. Dzieło to nie zachowało się, ponieważ Renoir zniszczył je w przypływie krytycyzmu. Renoir przyjaźnił się z impresjonistami: Monetem, Sisley’em, Bazillem. Malarze wyjeżdżali razem, by malować w plenerze. Renoir ulegał wpływom twórczości takich artystów jak Eugene Delacroix, Gustave Courbet, Jean-Baptiste Corot, Eduard Manet.

Jego ulubioną modelką była Liza Trehot. Uwiecznił ją na obrazach: „Liza z parasolką”, (1868), „Lato” (1869).

W roku 1870 wybuchła wojna francusko-pruska, w trakcie której Auguste odbył służbę wojskową. W 1871 roku ciężko zachorował, po czym powrócił do stolicy Francji. Został współorganizatorem pierwszej wystawy impresjonistycznej w pracowni Nadara (1874 rok), na której pojawiły się także jego prace. W tym czasie założył i wyposażył swoje pierwsze atelier malarskie.

W 1879 roku rozpoczął się okres podróżowania po Afryce, Algierii, Madrycie, Włoszech. Wpływ twórczości Rafaela oraz Ingresa spowodował odsunięcie od nurtu impresjonizmu na korzyść konturu okalającego formy oraz rygoru kompozycji. W tym czasie spotkał dwudziestoletnią Alinę Victorine Chargot, którą pokochał i malował, lecz ich związek został zerwany przez kobietę. W 1882 roku para wzięła ślub. Doczekali się trzech synów: Pierre'a, Jeana i Claude'a.

Pięć lat później Renoir podczas wypadku rowerowego złamał rękę, co wywołało reumatyzm mięśniowy u artysty, pogłębiający się stopniowo. Aby ukoić ból, Auguste odwiedzał południową Francję, ponieważ jej klimat przynosił mu ulgę. Od 1894 malarza dopadł paraliż. W 1907 roku zamieszkał z rodziną w Cagnes-sur-Mer na wybrzeżu śródziemnomorskim. Choroba Renoira pogłębiała się – twórca siedział na wózku, kości stawowe prawego ramienia zrosły się, przez co zaczął malować pędzlem przytwierdzonym do ramienia. Od 1907 pracował nad rzeźbami, które wykonywał wedle jego wskazówek Richard Guini (wyłączając rzeźbę Coco stworzoną przez samego Renoira).

Auguste Renoir umarł w nocy 3 grudnia 1919 roku z powodu zapalenia płuc. Jego prochy spoczywają na cmentarzu w Essoyes.

Portrety  Renoira, a zwłaszcza akty kobiece odznaczały się miękkim konturem, barwnymi niuansami. Zestawienia kolorów dawały wrażenie radosne, dekoracyjne, lubił wykorzystywać grę ze światłem słonecznym w swoich pracach. Z czasem zaczął sięgać po gorętsze kolory z gamy.