Mała konstytucja (1947)

Mała Konstytucja została uchwalona dnia 19 lutego 1947 roku. Jej pełna nazwa brzmiała: „O ustroju i zakresie działania najwyższych organów Rzeczpospolitej Polskiej". Według ustaleń ustawy najwyższą władzę ustawodawczą w państwie otrzymywał Sejm, a władza wykonawcza znajdowała się w ręku prezydenta, rządu oraz Rady Państwa. Pieczę nad sądownictwem miały sprawować niezawisłe sądy.

Sejm miał składać się z 444 posłów, wybieranych na pięcioletnią kadencję. Wydawał ustawy oraz kontrolował rząd. Prezydent był wybierany przez Sejm na 7 lat. Za zadanie miał reprezentować państwo, zarządzać sesjami Sejmu, powoływać i odwoływać członków rządu, przydzielać odznaczenia, jak również był zwierzchnikiem wojska i miał prawo łaski. Rada Państwa była zupełnie nowym organem, nieznanym na polskim gruncie. Pomysł został zaczerpnięty z ZSRR. Przewodniczącym jej miał być prezydent, a jej kompetencje wkraczały na pole również ustawodawcze. Miała możliwość wydawania dekretów z mocą ustaw. Rada Państwa monitorowała jednocześnie NIK (Najwyższa Izba Kontroli), w którego kompetencjach zawierała się kontrola nad gospodarczymi pomysłami rządzących. NIK przedstawiał jednocześnie coroczny wniosek, przyznający, albo też odmawiający absolutorium dla rządu....