Państwo Franków - powstanie i rozwój

Po upadku cesarstwa zachodniorzymskiego w Europie panował chaos. W III w., na pograniczu Galii, zaczęły osiedlać się plemiona germańskich Franków. Plemiona germańskie były stosunkowo podzielone i porozrzucane w całej Europie. Nie było jedności i wodza, który mógłby je poprowadzić do budowy jednolitego państwa. Na czele zbrojnego podporządkowania i zjednoczenia plemion germańskich stanął Chlodwig, który rozpoczął budowę państwa Franków. Zajął on Galię i tereny ościenne nad Renem. W 496 roku Chlodwig przyjął chrześcijaństwo, co ułatwiło mu kontakt i współpracę z duchowieństwem i papiestwem, pozyskując dodatkowo ludność romańską. Chlodwig przyczynił się do spisania prawa zwyczajowego, prawa salickiego, które regulowało sprawy rodzinne i kwestie spadkowe. Chlodwig pochodził z dynastii Merowingów.

Merowingowie toczyli między sobą walkę o władzę, na czym skorzystały inne grupy społeczne - możnowładztwo i majordomowie. Karol Młot zdobył sławę po zwycięstwie nad Saracenami pod Poitiers w 732 roku. Podzielił on państwo między swoich synów, a królem Franków został Pepin Krótki, odsuwając od rządów Merowingów. Na tronie Franków zasiadła nowa dynastia - Karolingowie. Pepin Krótki uzyskał poparcie u papieża Sylwestra II. W VII wieku papiestwu zagroziło królestwo Longobardów. Na prośbę papieża, Pepin Krótki wyprawił się przeciwko Longobardom zmuszając ich do kapitulacji. Papież otrzymał Rawennę i okręg rzymski jako tzw. „ojcowiznę św. Piotra”. Utworzone zostało świeckie Państwo Kościelne. Kolejni władcy ściśle współpracowali z kościołem, terytorium państwa kościelnego powiększył Karol Wielki, który ostatecznie zwyciężył Longobardów, zabrał im tytuł królewski i żelazną koronę.

Panowanie Karola Wielkiego to okres najwspanialszego rozwoju państwa Franków. Ten najwybitniejszy władca zjednoczył całe terytorium, rozwiązał wiele znaczących problemów z przeszłości. Podbił plemiona Sasów, walczył z Saracenami w Hiszpanii, Awarami i Słowianami na wschodzie. Państwo Franków rozciągało się na terytoria od Morza Północnego do Adriatyku i od Atlantyku po granice Słowiańszczyzny. Formą ustrojową państwa była kwestia patrymonialna czyli dziedziczenia własności. Monarchia Karola Wielkiego obejmowała obszar ponad miliona km2, w której zamieszkiwała ludność zarówno romańska jak i germańska. A spoiwem tego państwa była religia chrześcijańska, która normowała pewne różnice kulturowe. W 800 roku Karol Wielki otrzymał diadem cesarski, było to apogeum polityki ekspansywnej Franków. Karol Wielki rozbudował administrację w całym państwie frankijskim, dążył do budowy cesarstwa uciekając tym samym od plemiennej przeszłości Franków. Powstały urzędy, powrócili majordomowie, powstały hrabstwa i marchie, zarządzane przez margrabiów i hrabiów. Podzielono kraj na 700 hrabstw, dokonano reformy monetarnej, powstały srebrne denary. Rozwijało się szkolnictwo i edukacja, zaczęto ten okres nazywać renesansem karolińskim.