Sejm delegacyjny (1767 r.)

Sejm delegacyjny (sejm repninowski) został zwołany z inspiracji konfederatów radomskich, a  faktycznie Nikołaja Repnina, który nimi kierował, i odbył się pod przewodnictwem marszałka Karola Radziwiłła „Panie Kochanku". Trwał od 5 października 1767 roku do 5 marca 1768 roku. Najważniejszym jego wydarzeniem było uchwalenie praw kardynalnych, czyli formalne potwierdzenie istniejących praw, z wolną elekcja oraz liberum veto na czele. Obok liberum veto gwarantowano możliwość wypowiedzenia posłuszeństwa królowi (prawo do rokoszu), jak również zachowano prawo szlachty do wyłączności piastowania najważniejszych urzędów i posiadania majątków ziemskich. Chłop był własnością szlachcica i ten miał nad nim pełnię władzy. Jedyne czego nie wolno było właścicielowi, to karać chłopa śmiercią. Potwierdzono przywileje Prus Królewskich (ich gwarantką stała się Katarzyna II) oraz unię polsko-litewską.

Decyzją sejmu wiele spraw - m.in. dotyczących uchwalania nowych podatków, wypowiadania wojny, jak i zawierania pokoju i zwoływania pospolitego ruszenia -  pozostawiono do jednomyślnego uchwalenia, co w praktyce oznaczało, że nie istnieje szansa na ich zmianę. Podobnie, z jednej strony postanowienia sejmu dawały gwarancje tolerancji religijnej - można było dobrowolnie wybierać wyznanie, z grugiej zaś katolicka religia była religią panującą, a na mocy prawa ustanowionego jeszcze w wieku XVII, za apostazję można było zostać skazanym na śmierć.

Wszystkie postanowienia sejmu delegacyjnego zostały z góry przyjęte, gdyż takie było życzenie Rosji. Sejm potwierdził zupełne uzależnienie Polski od caratu.