Wielka schizma zachodnia - przyczyny, skutki

Wiek XIV obok klęsk ekonomicznych i konfliktów społecznych, przyniósł także upadek autorytetu Kościoła. Jako organizacja uniwersalistyczna Kościół stracił swe dotychczasowe znaczenie, a nawet znalazł się przejściowo w politycznej zależności od królów francuskich. Na ponad 70 lat siedzibą papieży stało się miasto Awinion. Nadużycia i walki o beneficja w kurii papieskiej także źle służyły sprawie Kościoła.

Upadek autorytetu papiestwa dostrzegali ludzie pragnący odnowienia życia religijnego. Niezwykłą rolę w tym procesie odegrała mistyczka włoska Katarzyna ze Sieny, która nakłoniła papieża Grzegorza XI - siódmego papieża awiniońskiego - do powrotu do Stolicy Apostolskiej w 1376 r. Po jego rychłej śmierci kardynałowie wybrali na papieża Urbana VI, który przez swą surowość Urban VI wzbudzał powszechną antypatię, natomiast kardynałowie francuscy - Klemensa VII.

W kościele katolickim doszło wówczas do rozłamu, którego następstwem był okres wielkiej schizmy, trwająy od 1378 r. Dopiero na początku XV w. zwołane zostały sobory do Pizy oraz do Konstancji (1414-1418). Miały one przywrócić jedność Kościoła. W atmosferze niezadowolenia zrodziła się krytyka w łonie koscioła, a wraz z nią hasła wyższości władzy soboru nad papiestwem. Dopiero sobór w Bazylei 1431-1449 położył kres schizmie i doprowadził do wyboru nowego papieża.

Konsekwencją schizmy oprócz upadku autorytetu Kościoła było również powstanie ruchów reformatorskich, które rozprzestrzeniły się w Europie, doprowadzając do wielu konfliktów.