Marcello Bacciarelli - biografia, życiorys

Postać Marcello Bacciarellego kojarzymy przede wszystkim z osobą króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, ponieważ malarz ten pracował na królewskim dworze i wiele z jego dzieł nadal zdobi sale Zamku Królewskiego w Warszawie.   

Bacciarelli urodził się w roku 1731 w Rzymie. Niewiele wiemy na temat jego wczesnej młodości, wiemy natomiast, że w roku 1753 trafił do Drezna na dwór Augusta III, u którego pełnił paroletnią służbę. W 1764 roku otrzymał propozycję objęcia profesury na Akademii Sztuk Pięknych w Dreźnie, zdecydował się jednak na wyjazd do Wiednia, gdzie przez następne dwa lata pracował dla Marii Teresy. W tym okresie również Stanisław August, który świeżo objął rządy w Polsce, wyszedł w kierunku Bacciarellego z propozycja, by ten przyjechał do Zamku Królewskiego w Warszawie i tam pracował jako nadworny malarz. Bacciarelli musiał jednak najpierw wywiązać się z obowiązków wobec cesarzowej i dopiero w 1766 roku przeniósł się na stałe do Warszawy.

Współpraca króla i malarza układała się bardzo dobrze, Poniatowski jako władca oświecony miał wpływ na to, w jakim kierunku szły prace Bacciarellego. Z jego inicjatywy powstała między innymi szkoła artystyczna nazywana Malarnią, w której Bacciarelli został dyrektorem. Najważniejszymi jednak punktami, gdzie twórczość włoskiego malarza znalazła ujście były sceny historyczne i portrety, w których był mistrzem. We wspólnym projekcie wykonanym przez niego i króla, Bacciarelli w oparciu o zgromadzoną z różnych zakątków ikonografię stworzył poczet polskich królów, który został umieszczony na ścianach Pokoju Marmurowego na Zamku Królewskim. Kolejnym ważnym projektem było udekorowanie Sali Rycerskiej scenami z historii Polski. Bacciarelli namalował też obraz Stanisława Augusta w stroju koronacyjnym oraz brał udział w remoncie Zamku Ujazdowskiego.

Po ukończeniu prac nad pocztem królów malarz otrzymał w nagrodę za zasługi szlachectwo polskie w 1768 roku.

Kolejnym etapem w jego karierze była podróż do Włoch w roku 1787, gdzie nawiązywał kontakty ze środowiskiem artystycznym i zdobywał cenne obrazy do Królewskiej Galerii (Poniatowski był kolekcjonerem dzieł sztuki). W tym czasie również został członkiem Akademii Sztuk Pięknych w Dreźnie, Rzymie, Berlinie i Wiedniu.

Kiedy Stanisław August Poniatowski abdykował, a sytuacja polityczna kraju stała się trudna, Bacciarelli wyjechał w 1794 roku do Grodna, skąd kontynuował prace powierzone mu przez (teraz już byłego) króla. Dokończono w ten sposób remont Łazienek, Bacciarelli sprowadzał też kolejne obrazy do Galerii i dbał o pozostawionych pod jego opieką pracowników. Można powiedzieć, że w kwestiach sztuki był prawą ręką władcy, Poniatowski ufał mu, tym bardziej, że artysta doskonale wywiązywał się z powierzonych zadań. Po trzecim rozbiorze Polski malarz musiał jednak zabiegać o to, by utrzymać swoją pozycję, malował więc na przykład portrety osób aktualnie sprawujących władzę w Warszawie, do której wrócił po pobycie w Grodnie, i gdzie zmarł w 1818 roku.