Adam Mickiewicz „Pan Tadeusz” - opis polowania

Popularną rozrywką, jaką kultywowano w Soplicowie, były polowania. Odbywały się one w obecności wielu osób i dostarczały wielu niesamowitych wrażeń.

Zwierzęta głównie przebywały w mateczniku, który był sercem puszczy. Miejsce to było dla nich bezpieczne. Tam też siedział niedźwiedź, którego podczas przechadzki brzegiem puszczy zauważył Wojski. Niedźwiedź ten opuścił akurat matecznik w celu zdobycia pożywienia i dlatego stał się obiektem polowania:

„Głupi niedźwiedziu! gdybyś w mateczniku siedział,
Nigdy by się o tobie Wojski nie dowiedział;
Ale czyli pasieki zwabiła cię wonność,
Czy uczułeś do owsa dojrzałego skłonność
Wyszedłeś na brzeg puszczy, gdzie się las przerzedził,
I tam zaraz leśniczy bytność twą wyśledził".

Po spostrzeżeniu zwierzyny, wśród myśliwych zapanowała cisza. Wojski nasłuchiwał uchem ziemi, by upewnić się o położeniu niedźwiedzia. Następnie psy wpadły na trop i poszukują celu. Wojski rozkazał zachować cierpliwość i spokój. Jednak na dźwięk psiego jęku, wszyscy myśliwi rzucili się ze strzelbami do miejsca, z którego ów krzyk usłyszeli. Zaczęli biec i strzelać mimo zakazu. Na miejscu pozostał jedynie Wojski, Tadeusz i Hrabia. Myśliwi chybili. Niedźwiedź przybiegł w miejsce, gdzie zostały wymienione osoby. Został trafiony. Pozostali myśliwi przybiegli na miejsce, w którym kończył żywot niedźwiedź. Na koniec Wojski dał koncert na rogu. Po nim, zgromadzeni zaczęli się kłócić o to, kto rzeczywiście zabił niedźwiedzia:

„Jak to – parsknął Asesor – do kroćset niedźwiedzi!
To to niby Pan zabił! co też to Pan bredzi?
Słuchaj no – odparł Rejent– tu, Panie, nie śledztwo,
Tu obława; tu wszystkich weźmiem na świadectwo".

Polowanie na niedźwiedzia okazało się nie lada rozrywką i wydarzeniem, które przerodziło się w zabawną sytuację. Uczestniczyło w nim wiele osób, które mogły się wiele nauczyć o sztuce polowania od najlepszych.