Adam Mickiewicz „Pan Tadeusz” - opis sadu

Mickiewicz swoimi opisami przyrody zabiera nas w różne miejsca. Tym razem wprowadza czytelnika do sadu. Tutaj autor oprowadza po ogrodowych ścieżkach i opowiada o dojrzewających roślinach.

Przede wszystkim dojrzewają tutaj w rzędach drzewa owocowe. Dają one cień warzywom, rosnącym na grzędach: kapuście, marchwi, kukurydzy, arbuzowi i czerwonym burakom. W opisie tym autor stosuje personifikację:

„Tu kapusta, sędziwie schylając łysiny, / Siedzi i zda się dumać o losach jarzyny; / Tam, plącząc strąki w marchwi zielonej warkoczu, / Wysmukły bob obraca na nią tysiąc oczu; / Owdzie podnosi złotą kitę kukuruza; / Gdzieniegdzie otyłego widać brzuch harbuza, / Który od swej łodygi aż w daleką stronę / Wtoczył się jak gość między buraki czerwone.”

Dalej na grzędach rosły konopie i jarzyny, których liście służyły za obronę. Strzegły przed żmijami, a ich woń zabijała owady. Dalej rosną maki, na których często siadają kolorowe motyle. Wszystkie rośliny tworzą kolorową mozaikę. Następnie autor opisuje złociste słoneczniki. Pod płotem nie ma już drzew, krzewów ani kwiatów, rosną tylko ogórki.

Tak uroczo i sielsko wygląda sad w Soplicowie. Wśród pięknej i wybujałej roślinności, życie od razu staje się piękniejsze i bardziej kolorowe. Mickiewicz w swojej epopei zawarł mnóstwo kolorowych i pięknych opisów przyrody, z których czerpać możemy wiedzę na temat staropolskiego słownictwa i specjalistycznego nazewnictwa.