John Irving - biografia, życiorys

Urodził się 2 marca 1942 r. w Exeter, New Hampshire. Prozaik amerykański, scenarzysta filmowy. Jest laureatem Nagrody Akademii Filmowej, którą zdobył na 72. ceremonii wręczenia Oscarów za najlepszy scenariusz. Była to adaptacja jego własnej powieści: „Regulamin tłoczni win”, na podstawie której stworzono film: „Wbrew regułom”.

Młodość spędził w Austrii, gdzie studiował filozofię i historię sztuki. Debiut literacki Irvinga to powieść z 1968 r. pt. „Uwolnić niedźwiedzie”, która od razu zapewniła mu miejsce w gronie najbardziej poczytnych pisarzy współczesnych, będących w opozycji do tzw. literatury neoawangardowej. W powieści tej wykreował pewne elementy świata fikcyjnego, które stale powtarzają się w wielu jego utworach: to świat ludzi podróżujących z Ameryki do Wiednia, by z tej perspektywy niewydarzonego wędrowca obserwować historię XX wieku, ale przede wszystkim, by przeżywać historyczne wydarzenia własnego życia wewnętrznego.

Poza powieściami, z których wiele zostało zekranizowanych, napisał Irving kilka opowiadań (zebranych i wydanych w 1993 r. w zbiorze pt. „Trying to save Piggy Sneed”), jednak wg krytyków nowelistyka Irvinga nie dorasta do poziomu jego najlepszych powieści.

Jego twórczość, to – jak sam określił – mydlane opery tylko dla dorosłych, utrzymane w tonie surrealistyczno-parodystycznym. To proza, którą chciałoby się określić mianem czarnej komedii.
Charakterystyczną cechą utworów Irvinga jest kreacja bohatera, który staje się ofiarą własnej wrażliwości oraz dramatów, w których uczestniczy i na które nie ma żadnego wpływu. Ważną kategorią jego powieści jest przypadek, który determinuje losy postaci.

Irving bardzo ceni XIX-wieczną tradycję literacką Europy: realistyczne powieści Balzaca, Dickensa czy Flauberta, wierzy w dobrą intrygę, w wewnętrzny rozwój bohaterów.

W jednym z wywiadów zdradził, że jego sukces pisarski polega na rozpoczynaniu powieści od ostatniego zdania: autor wie, do czego w swoim utworze zmierza, a jego dzieło, rozpoczęte od wieńczącego je „akordu”, ma przemyślaną kompozycję. Kolejną ważną kwestią jest połączenie talentu z ciężką pracą – według pisarza bez niej żaden talent nie jest w stanie się wybić.