Adam Mickiewicz „Przyjaciele” - streszczenie, interpretacja bajki

„Przyjaciele” Adama Mickiewicza odwołują się do konwencji bajki wywodzącej się od Ezopa. Ta krótka historia przedstawia scenkę rodzajową rozgrywającą się w lesie. Na początku jednak dostajemy charakterystykę dwojga przyjaciół – Mieszka i Leszka – którzy zawsze wszystkim się dzielili, mieli wszystko wspólne i uchodzili za wzór relacji przyjacielskich.

Spacerując po lesie, natknęli się na niedźwiedzia. Leszek szybko wspiął się na wierzchołek drzewa, natomiast Mieszek, jako że nie posiadał tej umiejętności, został na ziemi prosząc przyjaciela o pomoc. Ten jednak nie zamierzał zejść ze szczytu drzewa. Kiedy niedźwiedź zbliżył się do Mieszka, ten ze strachu zemdlał, co spowodowało, że zwierz uznał człowieka za martwego, a jak wiadomo – padlina nie stanowi dla niedźwiedzi atrakcyjnego posiłku. Zostawił więc Mieszka i odszedł.

Kiedy było już po wszystkim, Leszek zszedł z drzewa pytając o samopoczucie przyjaciela. Ten odpowiedział, że usłyszał ważną prawdę od niedźwiedzia, mianowicie: „prawdziwych przyjaciół poznajemy w biedzie”.

Utwór Mickiewicza nawiązuje do dobrze znanej prawdy obecnej pod postacią przysłowia w polskiej kulturze. Innowacją jest przedstawienie powiedzenia w formie morału na zakończeniu opowiastki.

Zaczyna się ona jako typowa bajka: narrator przedstawia się w osobie gawędziarza, utwór ma wyraźny charakter oratorski. Składa się z czterech nieregularnych zwrotek, występują w nich rymy żeńskie, przerzutnie, mowa niezależna, pytania retoryczne, wykrzyknienia, antropomorfizacja.

Ta prosta opowiastka wskazuje na konieczność potwierdzania czynem swoich słów. Leszek zapewniał Mieszka o swojej przyjaźni, jednak kiedy musiał potwierdzić swoje słowa czynem – nie było go stać na odwagę, by obronić swojego kuma.