Horacy - biografia, życiorys

Quintus Horatius Flaccus urodził się 8 grudnia 65 roku p.n.e w obozie wojskowym, w Wenzuji. Pochodził z biednej rodziny. Jednak jego ojciec, widząc w chłopcu potencjał, za wszelką cenę chciał dać mu dobre wykształcenie. Wiedział, że poświęcenie okazane synowi zaprocentuje, a pieniądze i czas nie okażą się stracone. Jak postanowił, tak zrobił i już w roku 55 p.n.e wraz z synem udał się do Rzymu.

Tam Horacy rozpoczął naukę greki w szkole Lucjusza Pipullusa Orbiliusza. Kiedy zakończył ten etap zdobywania wiedzy, udał się do Aten, gdzie kontynuował naukę, głównie filozofii i poniekąd etyki (ok. roku 44 p.n.e). Wybuch wojny przeszkodził poecie w pobieraniu nauk. Został on wcielony do wojska. Otrzymał rangę dowódcy legionu i walczył u boku Brutusa. Stoczył bitwę pod Filippi w 42 roku p. n. e. Niestety siły przeciwnika były zbyt duże i wojska (włącznie z Horacym) musiały uciekać z pola walki. Dostał się do niewoli. Powrócił do Italii dopiero po ogłoszeniu amnestii dla więźniów, w wieku dwudziestu jeden lat.

Po powrocie do domu okazało się, że ojciec Horacego zmarł, a on sam jest bez grosza. Podjął wtedy pracę jako sekretarz kwestora. Dzięki pieniądzom mógł pisać poezję. Jego twórczość wzbudziła zainteresowanie Wergiliusza. Pomógł mu on wejść do kręgu osób związanych z Mecenasem, z którym zresztą Horacy szybko się zaprzyjaźnił, i z którym znalazł się na dworze Augusta. Opiekun jego twórczości (Mecenas) podarował Horacemu niewielką posiadłość w górach – Sabinum. Od tej pory poeta mógł tworzyć, nie przejmując się sytuacja materialną.

Zmarł 27 listopada 8 roku p.n.e. Jest autorem takich utworów jak:  „Epody”, „Satyry”, „Ody”, „List do Pizonów”. Informacje o jego życiu czerpać możemy z „Vita Horatii” autorstwa Swetoniusza.