Wizerunek kobiety w literaturze i sztuce renesansu i baroku. Opracuj temat

Średniowiecze tonące w pobożności i wielkim strachu przed piekłem, uznało, że kobieta jest jedną z pokus, które sprowadzają człowieka, czyli mężczyznę na drogę grzechu i zatracenia. Taki wizerunek został zmieniony zupełnie przez racjonalną epokę odrodzenia.

W sztuce renesansu, co doskonale odzwierciedla malarstwo, chciano ukazać piękno jej powierzchowności jako doskonałość formy ciała ludzkiego. Obok realistycznych portretów, malowanych głównie na zamówienie, pojawiały się postacie niewieście przedstawiane jako boginie świata starożytnego. I tak na przykład włoski malarz Sandro Botticelli jest autorem licznych prac, gdzie powab i cudowność kobiety przyobleczona jest  w postać bogini. Tak dzieje się na obrazach „Narodziny Wenus,” „Wenus i Mars”, „Wiosna czy Aten i centaur”.  Przedstawiano również piękno kobiecego ciała w aktach, jak na obrazie Dürera Adam i Ewa.

W literaturze odrodzenia kobieta była obiektem pożądania i miłości czy to fizycznej, czy duchowej, platonicznej albo spełnionej. Giovanni Boccaccio w nowelach Dekameron przedstawił niewiasty jako skore do uciech cielesnych, bardzo zmysłowych. Francesco Petrarca przedstawia w „Sonetach” wyidealizowany obraz ukochanej, do której uczucie pozostaje czysto platoniczne.

Barok to już nieco inne spojrzenie na kobiecość. Epoka niepokojów duchowych również w tym wymiarze pozostawiła ślad zwątpień i wahań. 

W literaturze postać kobiety nie jest jednoznaczna. Jest obiektem fascynacji, ognistej miłości, jej oddawane są wszelkie hołdy, ale z drugiej strony kobieta uznawana jest za powód cierpień duchowych, mąk, niestabilności. Ówczesna kobieta uważana była za niestałą i wystawiającą mężczyzn na rozmaite próby. Jan Andrzej Morsztyn w swych utworach, zwłaszcza erotykach, wychwala kobiecą urodę, ale i uważa ją za źródło cierpień. Zachwyca się powierzchownością niewieścią, po czym zaprzecza temu wszystkiemu, gdy w jego serce wkrada się zazdrość lub zwątpienie 

W sztuce epoki kobiety ukazane są w całym ich pięknie cielesnym, które śmiało uwieczniano. Paul Rubens, dla którego obfite kształty kobiece były inspiracją, malował obrazy, gdzie dominowała nagość. Ten czołowy malarz flamandzki zawarł w tych kobiecych aktach bujność ich kształtów, zmysłowy powab cielesności, ich dynamikę i niepokój, którym emanowały.