Andrzej Bursa „Pantofelek” - interpretacja i analiza utworu

„Pantofelek” Andrzeja Bursy to utwór, który liczy zaledwie dziewięć wersów. Wbrew pozorom tytuł nie odnosi się do obuwia, a do najprostszego organizmu jednokomórkowego.

W wierszu mamy do czynienia z pewnego rodzaju stopniowaniem. „Dzieci są milsze od dorosłych / zwierzęta są milsze od dzieci” – ten logiczny ciąg doprowadza ostatecznie do stwierdzenia, że najmilszym stworzeniem jest prymitywny pantofelek. Jak wygląda konfrontacja tej tezy z rzeczywistością? Przecież ten pierwotniak nie jest nawet widzialny dla  ludzkiego oka. Być może podmiot liryczny miał na myśli to, że im prostsza istota, tym mniejszą krzywdę może wyrządzić.
   
Do stwierdzenia, że to pantofelek jest najbardziej przyjazną istotą, która zamieszkuje Ziemię dochodzi podmiot liryczny. To on doprowadza początkowe stwierdzenia do tak absurdalnej treści. To adresem rozmówcy podmiotu lirycznego padają ostatnie słowa w utworze: „milszy mi jest pantofelek / od ciebie ty skurwysynie”. Wzmocniona wulgaryzmem wypowiedź została skierowana do kogoś, kto całe swoje życie podporządkowuje „logicznemu myśleniu”.

Wiemy, że Andrzej Bursa był zaciekłym przeciwnikiem takiego świata. Starał się demaskować ludzką obłudę i hipokryzję. Chciał, by życie było czymś więcej niż szarym ciągiem logicznych wynurzeń.

„Pantofelek” Andrzeja Bursy to utwór bardzo krótki. Składa się z dziewięciu wersów podzielonych na trzy nieregularne strofy. Pierwsza liczy sześć, kolejna jeden, a trzecia zawiera dwa. Nie uświadczymy tutaj równej ilości sylab, rymów czy nawet mnogości środków stylistycznych. Jednakże siłą tego utworu utrzymanego w bardzo skromnej stylistyce jest bardzo mocna i dosadna puenta.