Lucy Maud Montgomery „Ania z Zielonego Wzgórza” - charakterystyka porównawcza Ani i Maryli

Kiedy jedenastoletnia Ania przybyła do domu na Zielonym Wzgórzu, nic nie wskazywało na to, by miała tam zabawić na dłużej, a tym bardziej spędzić najszczęśliwsze lata swego życia. Po pierwsze dlatego, że nie była chłopcem, który mógłby pomóc niemłodemu już Mateuszowi w prowadzeniu gospodarstwa. Ale także dlatego, że jej nowi opiekunowie, szczególnie mająca jej zastąpić matkę Maryla, bardzo się różnili temperamentem od swej młodej podopiecznej.

Marylę i Anię dzieli bardzo wiele. Maryla ma już pięćdziesiąt lat i można powiedzieć, że jest starą panną, nigdy nie wyszła za mąż, nie miała też swoich dzieci, od lat mieszka razem z bratem na Zielonym Wzgórzu, prowadząc skromne gospodarstwo. Maryla była osobą bardzo rzeczową, skupiała się na codziennych sprawach, starała się żyć uczciwie, skromnie i oszczędnie. Jej wyobraźnia odnosiła się raczej do przewidywania następstw i skutków konkretnych działań, a marzenia ograniczały się do osiągalnych celów. Zupełnie pod tym względem nie przypominała skorej do różnych fantazji Ani. Dziewczynka, która bardzo wcześnie straciła rodziców, nie miała łatwego życia. Pocieszenia szukała w świecie fantazji, w który często uciekała przed przykrą rzeczywistością. Wymyślała sobie przyjaciół, którzy mieli zastąpić jej utraconą rodzinę. Jej bujna wyobraźnia pozwalała jej przyjaźnić się także z miejscami, zwierzętami i roślinami. Nadawała im wymyślone przez siebie nazwy i przypisywała różne cechy.

Jej temperament i egzaltowana natura często prowadziły do irytacji Maryli, która z natury była spokojna i zrównoważona. Ania łatwo poddawała się emocjom, kiedy kochała to całym sercem z pełnym oddaniem i poświęceniem, ale gdy została zraniona pamiętała to długo i nie wybaczała łatwo. Przekonał się o tym jej szkolny kolega, Gilbert, który za nazwanie jej „marchewką” został ukarany trwającym cztery lata ignorowaniem. Tak długo bowiem Ania nie wypowiedziała do niego żadnego słowa. Smutek Ani był „otchłanią rozpaczy”, a radość największym szczęściem. Maryla bardzo rzadko uzewnętrzniała swoje uczucia. Była troskliwa i opiekuńcza, ale wymagająca. Zachowywała się raczej oschle, choć bardzo kochała Anię, nie okazywała jej zbyt wiele czułości. Jej miłość przejawiała się w trosce i poczuciu odpowiedzialności.

Maryla była osobą bardzo obowiązkową, sama odebrała surowe wychowanie i tego też próbowała nauczyć Anię. Dziewczyna również bardzo się przykładała do swoich obowiązków, uczyła się pilnie i miała opinię bardzo dobrej uczennicy. Jednak jej roztargnienie i skłonność do zadumy często prowadziły do poważnego zamieszania. Kiedyś zafarbowała sobie włosy na zielono, innym razem przez pomyłkę upiła swoją przyjaciółkę, podając jej wino zamiast soku malinowego, kiedyś zaś dodała do ciasta kropli walerianowych. Ale w chwilach prawdziwego zagrożenia potrafiła zachować zimną krew i zachowywać się bardzo rozsądnie, tak było, kiedy siostra Diany potrzebowała natychmiastowej pomocy.

Rude włosy stanowiły największe zmartwienie Ani, kiedy przybyła do domu Cuthbertów była przekonana, że nikt o takich włosach nie może być dobrym człowiekiem. Na tym punkcie była bardzo czuła i wpadała w straszną złość, kiedy ktoś żartował z koloru jej włosów, to dlatego „marchewka” tak bardzo ją rozgniewała. Z kolei Maryla nie przywiązywała większej wago do swego wyglądu. Ubierała się skromnie, a włosy wiązała w gruby węzeł. Wszelkie zainteresowanie kwestią powierzchowności uważała za grzeszną próżność. Dlatego też bardzo rzadko otwarcie chwaliła Anię, choć była z niej bardzo dumna, nie chciała by dziewczyna stała się próżna.

Spotkanie tak różnych osobowości nie zakończyło się żadną katastrofą. Wbrew pozorom obie bohaterki miały ze sobą wiele wspólnego, a z czasem wiele się od siebie nauczyły. Ania wyrosła na odpowiedzialną i obowiązkową osobę, choć nie utraciła swej dziecięcej wyobraźni. Maryla, początkowo nieco zagubiona w roli opiekunki nastoletniej, gadatliwej dziewczynki, szybko pokochała Anię i chaos, jaki wniosła w jej uporządkowane życie. Dzięki niej stała się bardziej wyrozumiała i znacznie weselsza. Ania była sierotą z nikąd, zupełnie samotną, pragnącą miłości i domu. To właśnie znalazła na Zielonym Wzgórzu dzięki Maryli i Mateuszowi. Z kolei nie młode już rodzeństwo nawet nie podejrzewało, jak bardzo w ich domu brakuje dziecięcego śmiechu. Dopiero pojawienie się niezwykłej dziewczynki uzmysłowiło im, jak bardzo byli samotni.