Adam Mickiewicz „Dziady” cz. III - Widzenie księdza Piotra - interpretacja i analiza fragmentu
JUŻ 9902 WYPRACOWANIA W BAZIE!
- 4914 wypracowanie - Język polski
- 1594 wypracowanie - WOS
- 2021 wypracowanie - Historia
- 787 wypracowanie - Religia
- 528 wypracowanie - Język angielski
- 58 wypracowanie - Język niemiecki
Widzenie księdza Piotra to scena analogiczna, a zarazem przeciwstawna, do Wielkiej Improwizacji Konrada. Postawa księdza i romantycznego poety znajdują się na przeciwległych biegunach. Podczas gdy Konrad unosił się pychą, stawiał na równi z Bogiem i posuwał do bluźnierstw, ksiądz Piotr modlił się w pokorze. Konrad mówi:
„Ja czuję nieśmiertelność, nieśmiertelność tworzę,/ Cóż Ty większego mogłeś zrobić – Boże?”,
podczas gdy ksiądz Piotr nazywa siebie prochem i nawet nie śmie prosić Boga o odpowiedź:
„Panie! czymże ja jestem przed Twoim obliczem?/ Prochem i niczem”.
Do Konrada Bóg nie wypowiada ani słowa, nie daje mu żadnego znaku, nie objawia gniewu ani nie daje nadziei. Pokora księdza Piotra zostaje nagrodzona. Bóg zsyła mu profetyczną wizję. W mistycznym uniesieniu kapłan poznaje przyszłe losy swego kraju. Bóg obiecuje nadejście mesjasza, który zbawi Polskę i przyniesie jej wolność.
Postać owego zbawiciela jest tajemnicza. Objawia się ona księdzu wśród wywożonych na Syberię zesłańców. Gdy zrozpaczony mężczyzna pyta, czy Bóg pozwoli zginąć całemu narodowi, ukazuje mu się dziecko, o którym przepowiednia mówi:
„Z matki obcej krew jego dawne bohatery,/ A imię jego będzie czterdzieści i cztery”.
Temu dziecku udaje się uniknąć zesłania, jest ono nadzieją na przyszłość. Nawiasem mówiąc, ten fragment przepowiedni do dziś pozostaje niejasny, badacze spierają się co do znaczenia zawartych w nim słów i ich symboliki. Trudno dociec, co Mickiewicz chciał przekazać.
Niewątpliwie widzenie księdza Piotra jest pretekstem do wprowadzenia idei mesjanizmu. Poeta ukazuje naród polski w roli nowego mesjasza:
„Polska krzyżem, Polska Chrystusem narodów”.
Męczeństwo Polaków jest tak samo niezawinione i doniosłe, jak męczeństwo Chrystusa. Zdaniem autora ma też podobne znaczenie dla dziejów ludzkości. Cierpienia Polski są przedstawiane w wyraźnej analogii do drogi krzyżowej Chrystusa:
„Krzyż ma długie, na całą Europę ramiona,/ Z trzech wyschłych ludów, jak z trzech twardych drzew ukuty. –/ Już wleką; już mój Naród na tronie pokuty –/ Rzekł: "Pragnę" – Rakus octem, Borus żółcią poi,/ A matka Wolność u nóg zapłakana stoi./ Patrz – oto żołdak Moskal z kopiją przyskoczył/ I krew niewinną mego narodu wytoczył”.
Kierując się dalej analogią biblijną, zauważymy, że rolę Heroda pełni w III części „Dziadów” car. Podobnie jak Herod, jest on potężny i okrutny. Nie ma litości nawet dla dzieci. Z kolei Gal, to Francja, która nie chciała się angażować w spór Polski z Rosją i niczym Piłat umyła ręce. Rakus i Borus to Prusy i Austria, pozostali zaborcy. Nawiązania do Biblii przejawiają się także w nastroju i symbolice apokaliptycznej.
Widzenie księdza Piotra jest spojrzeniem z góry, z lotu ptaka, na obecną i przyszłą sytuację polskiego narodu. Najpierw mężczyźnie ukazują się kibitki wiozące zesłańców na północ. Ksiądz zwraca się do Boga z dramatycznym pytaniem:
„I dasz ich wszystkich wygubić za młodu,/ I pokolenie nasze zatracisz do końca”.
Odpowiedź Boga stanowią kolejne obrazy, między innymi ów mesjasz, tajemnicze dziecię:
„Nad ludy i nad króle podniesiony;/ Na trzech stoi koronach, a sam bez korony;/ A życie jego – trud trudów,/ A tytuł jego – lud ludów”.
Widzenie księdza Piotra wnosi iskrę nadziei. III część „Dziadów” zawiera wiele opisów męczeństwa Polaków, idea mesjanistyczna ma pokazać, że to cierpienie nie jest bez znaczenia. Ojczyzna, podobnie jak Chrystus, będzie udręczona, ale zmartwychwstanie. Po latach zaborów, czyli śmierci, odrodzi się i będzie wolna.
Najwięcej kontrowersji budzi owa liczba 44, wymieniona jako imię przyszłego zbawiciela. Badacze do dziś zastanawiają się, co ma ona symbolizować. Hipotez jest wiele i każda budzi wiele wątpliwości. Zakłada się między innymi, że owa tajemnicza postać, to sam Mickiewicz lub znana wówczas postać Andrzeja Towiańskiego albo Józefa Piłsudskiego, ponadto interpretowano 44 jako powstańców z roku ’44 a nawet alegorię Polski. Tajemnicza postać pozostaje jednak nieodgadniona.
Podobne wypracowania do Adam Mickiewicz „Dziady” cz. III - Widzenie księdza Piotra - interpretacja i analiza fragmentu
- Miron Białoszewski „Pamiętnik z powstania warszawskiego” - recenzja
- Stanisław Brzozowski „Płomienie” - recenzja utworu
- Aleksander Sołżenicyn - biografia, życiorys
- Kazimierz Przerwa-Tetmajer „Koniec wieku XIX” - interpretacja, opracowanie, problematyka manifestu
- William Golding - biografia, życiorys
- Hanna Krall „Zdążyć przed Panem Bogiem” - charakterystyka Marka Edelmana
- Adam Mickiewicz „Dziady” cz. III - charakterystyka księdza Piotra
- Hans Christian Andersen „Królowa Śniegu” - streszczenie
- William Szekspir „Romeo i Julia” - Czy historia Romea i Julii budzi współczucie czy jest ci obojętna? Wypracowanie
- Dramat szekspirowski - Cechy dramatu szekspirowskiego w oparciu o „Makbeta” Williama Szekspira
- Witold Gombrowicz jako nauczyciel życia - rozwiń temat w oparciu o utwór „Ferdydurke”
- Tadeusz Gajcy - wiersze. Ogólna charakterystyka twórczości Gajcego
- Henryk Sienkiewicz „Ogniem i mieczem” - wydarzenia historyczne
- George Orwell „Folwark zwierzęcy” - charakterystyka porównawcza Snowballa i Napoleona
- Wisława Szymborska „Utopia” - interpretacja i analiza wiersza
- Edward Stachura „Życie to nie teatr” - Czy życie to nie teatr? - rozprawka w kontekście wiersza
- Stanisław Wyspiański „Wesele” - charakterystyka Dziennikarza
- Motyw dziecka w literaturze na przykładzie „Blaszanego bębenka” Grassa oraz innych dzieł literackich
- Jan Kochanowski „Pieśń V” („Pieśń o spustoszeniu Podola”) - interpretacja i analiza
- Joseph Conrad „Jądro ciemności” - problematyka. „Jądro ciemności” punktem wyjścia do rozważań o rozwoju cywilizacji ludzkiej, postępie, podboju...